Skarga kasacyjna na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody W.-M. w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy w sprawie wygaśnięcia mandatu radnego
Tezy

Z przepisu art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ wynika, że wykorzystanie mienia komunalnego gminy, w której radny uzyskał mandat, musi pozostawać w związku funkcjonalnym z prowadzoną przez radnego działalnością gospodarczą i służyć tej działalności gospodarczej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 12 marca 2004 r. 2/II SA 2460/03 w sprawie ze skargi Gminy G. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody W.-M. z dnia 26 maja 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy w sprawie wygaśnięcia mandatu radnego - oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/2

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 marca 2002 r. 2/II SA 2460/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Gminy G. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody W.-M. z dnia 26 maja 2003 r., którym stwierdzono nieważność uchwały Rady Gminy G. z dnia 24 kwietnia 2003 r. w sprawie wygaśnięcia mandatu radnego w gminie G.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przyjął, że podstawę uchwały z dnia 24 kwietnia 2003 r., stwierdzającej wygaśnięcie mandatu radnego Wiesławy S. stanowił przepis art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw /Dz.U. nr 95 poz. 602 ze zm./ w związku z art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ oraz ustalenie, iż radna prowadzi działalność gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego, ponieważ wykonuje usługi medyczne w pomieszczeniach po byłym ośrodku zdrowia i nie zaprzestała prowadzenia tej działalności. Z kolei Wojewoda wydając rozstrzygnięcie nadzorcze z dnia 26 maja 2003 r., którym stwierdził nieważność uchwały, zajął stanowisko, że wprawdzie radna prowadzi działalność gospodarczą, ale jest to działalność na rzecz Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej POZ "P. L." w G., który to zakład dzierżawi pomieszczenia po byłym ośrodku zdrowia, będące mieniem komunalnym. Świadczenia usług medycznych przez radną na rzecz Zakładu, który korzysta z mienia komunalnego, nie można utożsamiać z prowadzeniem działalności gospodarczej przez radną z wykorzystaniem mienia komunalnego, ponieważ radna nie ma żadnego tytułu prawnego do władania mieniem komunalnym.

W ocenie Sądu rozstrzygnięcie nadzorcze nie narusza prawa. Po pierwsze, nie został przekroczony termin 30 dni, w którym organ nadzoru może wydać rozstrzygnięcie nadzorcze, ponieważ uchwała została doręczoną organowi nadzoru 28 kwietnia 2003 r. a rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane 26 maja 2003 r., przy czym termin wysłania do gminy tego rozstrzygnięcia przez pocztę 28 lub 29 maja nie ma znaczenia dla zachowania terminu do wydania tego aktu. Po drugie, tylko to, że organ nadzoru nie zawiadomił gminy o wszczęciu postępowania nadzorczego w tej sprawie, nie stanowi uchybienia, które może skutkować samo przez się wadliwość rozstrzygnięcia nadzorczego i jego uchylenie, zwłaszcza, że gmina nie podniosła żadnych okoliczności, które wskazywałyby na to, iż uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Po trzecie, wykładnia przepisu art. 24f ustawy o samorządzie gminnym prowadzi do wniosku, iż zakaz prowadzenia przez radnego działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego jest naruszony wówczas gdy radny bezpośrednio wykorzystuje mienie komunalne, a więc gdy ma prawo do władania tym mieniem na podstawie określonego tytułu prawnego /np. najmu/, co oznacza, że w rozpoznawanej sprawie radna nie naruszyła tego zakazu, skoro na podstawie umowy świadczy usługi na rzecz podmiotu, który ma uprawnienie do władania mieniem komunalnym.

W skardze kasacyjnej wniesionej przez Gminę G. podniesiono zarzut naruszenia przepisu art. 24f ust. 1 i art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez ich błędną wykładnię oraz zarzut naruszenia przepisów postępowania przez to, że ustalenia Sądu są niezgodne z zebranym materiałem dowodowym. Zdaniem skarżącej Gminy Sąd dokonał wadliwej wykładni przepisu art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, ponieważ nie jest istotne to, czy radny posiada tytuł prawny do dysponowania mieniem komunalnym, uzyskanym od gminy, ale to czy prowadzi działalność gospodarczą wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem mienia komunalnego. Wadliwe jest również stanowisko, że określony w art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym termin, w którym organ nadzoru może wydać rozstrzygnięcie nadzorcze jest zachowany wtedy, gdy przed upływem tego terminu zostanie sporządzone i opatrzone datą rozstrzygnięcie nadzorcze, chociażby jego wysłanie /nadanie w polskim urzędzie pocztowym/ nastąpiło po upływie tego terminu. Zdaniem wnoszącej skargę kasacyjną Gminy o zachowaniu tego terminu można mówić wówczas, gdy wydane rozstrzygnięcie nadzorcze zostanie nadane przed upływem tego terminu w placówce pocztowej, na co wskazuje dotychczasowe orzecznictwo sądowe. Dlatego też Gmina od początku prezentuje pogląd, że w rozpoznawanej sprawie rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane po upływie terminu, a więc gdy organ utracił kompetencję do jego wydania. Kwestionuje również przyjęte w uzasadnieniu wyroku stwierdzenie Sądu, że "bezsporne w sprawie jest to, że rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane w dniu 26 maja 2003 r., ponieważ Gmina od początku konsekwentnie podnosi, iż zasadnicze znaczenie ma to, że rozstrzygnięcie nadzorcze zostało nadane w urzędzie pocztowym dopiero 29 maja 2003 r., co wynika z dołączonej do skargi koperty z datą stempla pocztowego." Podnosząc takie zarzuty Gmina wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i rozpoznanie skargi.

Strona 1/2