Marek K., mieszkając z rodzicami w mieszkaniu przy ul. N., niewątpliwie posiadał uprawnienia do tego lokalu, wynikające z przydziału na mieszkanie, jakim dysponowali rodzice.
Tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego opartego na członkostwie rodziny nie przekreśla fakt czasowego zamieszkiwania i zameldowania w innym lokalu. Zameldowanie w określonym lokalu stanowi bowiem jedynie zarejestrowanie stanu faktycznego, jakim jest pobyt określonej osoby w danym lokalu. Zameldowanie nie jest uzależnione od uzyskania decyzji o przydziale ani też nie rodzi prawa do takiego przydziału, co stwierdza wyraźnie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/.
W rozpatrywanej sprawie nie udało się wyjaśnić, czy prawa Marka K. do lokalu mieszkalnego rodziców, wynikające z decyzji o przydziale tego lokalu na rzecz rodziców, zostały anulowane. Wyjaśnienie tej okoliczności ma istotne znaczenie dla oceny praw Marka K. w świetle art. 39 prawa lokalowego. Jeżeli uprawnienia jego do zamieszkania w tym lokalu nie zostały w sposób prawem przewidziany cofnięte, to wobec powrotu do wymienionego lokalu i wyprowadzenia się ojca z tego lokalu - odrębnie powinna być rozpatrzona sprawa uprawnień ojca - Aleksandra K. i odrębnie - sprawa uprawnień Marka K. do lokalu przy ul. N. wynikających z wyżej wymienionego art. 39 prawa lokalowego.
Sytuacje życiowe, w następstwie których Marek K. przez pewien czas przebywał poza mieszkaniem rodziców, nie mogą być traktowane jako samoczynnie działające zmiany stosunków prawnych związanych z zamieszkaniem. Są one tylko faktami, których znaczenie w rozpoznawanej sprawie wymaga właściwej oceny w świetle prawa, przy uwzględnieniu interesu społecznego i słusznego interesu skarżącego.
Reasumując, stwierdzić należy, że przy rozpatrywaniu sprawy Marka K. organy administracji państwowej I i II instancji nie wyjaśniły w pełni stanu faktycznego, do czego były zobowiązane treścią art. 7 i art. 77 kodeksu postępowania administracyjnego. Z uwagi na charakter tych okoliczności, o czym mowa wyżej, stanowi to istotne naruszenie przepisów postępowania administracyjnego.
W tym stanie rzeczy - stosownie do art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa - należało orzec jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 208 Kpa.