1. Nie jest dopuszczalna skarga do NSA na postanowienie organu administracji państwowej o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku określonego w orzeczeniu sądowym zaopatrzonym klauzulą wykonalności albo w rozstrzygnięciu organu administracji państwowej bądź też wynikającego bezpośrednio z przepisu prawa, albowiem postanowienie takie nie ma charakteru decyzji administracyjnej w rozumieniu Kpa.
2. Odpowiednie zastosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego w postępowaniu egzekucyjnym, przewidziane w art. 17 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151/, należy rozumieć w ten sposób, że do postanowień wydanych w toku postępowania egzekucyjnego mają zastosowanie - jeżeli przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej - przepisy Kpa o postanowieniach z uwzględnieniem specyfiki postępowania egzekucyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 204 par. 1 Kpa skargę Stefana R. na postanowienie Wojewody Katowickiego z dnia 14 stycznia 1981 r. w przedmiocie nałożenia grzywny za niewykonanie obowiązku meldunkowego.
Irena R. wystąpiła do Prezydenta Miasta K. z żądaniem wymeldowania z lokalu przy ul. Z. w K. swego męża Stefana R., który - jak podała - w lokalu tym nie przebywał, lecz zamieszkiwał u ojca przy ul. F. w M., natomiast mieszkanie w K. od dnia 1 stycznia 1979 r. wynajmował, za pośrednictwem Biura Kwater Prywatnych, osobom obcym.
Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego w K. z dnia 25 lipca 1980 r. (...), przedstawionym organom administracji państwowej, mieszkanie przy ul. Z. w K. zostało przyznane Irenie R. wraz z dziećmi do wyłącznego korzystania na czas trwania procesu rozwodowego. Postanowienie to jest zaopatrzone klauzulą wykonalności. Na tej podstawie Prezydent Miasta K. przesłał Stefanowi R. upomnienie zawierające wezwanie do wykonania obowiązku wymeldowania się z pobytu stałego w K. przy ul. Z., z zagrożeniem nałożenia grzywny w wymiarze 2.000 zł. W związku z niewykonaniem tego obowiązku Prezydent Miasta K. postanowieniem nałożył na Stefana R. grzywnę w wysokości 2.000 zł, a Wojewoda Katowicki - po rozpatrzeniu zażalenia na to postanowienie - postanowieniem z dnia 14 stycznia 1981 r. utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. Postanowienie Wojewody Katowickiego oraz Prezydenta Miasta K. zostały zaskarżone przez Stefana R. do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 196 par. 1 Kpa /t.j. Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./ do Naczelnego Sądu Administracyjnego może być zaskarżona - z powodu niezgodności z prem. - decyzja organu administracji państwowej. Nie jest natomiast dopuszczalna skarga na postanowienie organu administracji państwowej o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku określonego w orzeczeniu sądowym zaopatrzonym klauzulą wykonalności albo w rozstrzygnięciu organu administracji państwowej bądź też płynącego bezpośrednio z przepisu prawa.
Postanowienie takie nie rozstrzyga istoty sprawy w tym znaczeniu, że nie rozstrzyga o istnieniu praw czy obowiązków stron, lecz ma na celu wykonanie obowiązku wynikającego z innego rozstrzygnięcia lub też bezpośrednio z przepisu prawa. A zatem postanowienie o którym mowa, nie ma charakteru decyzji administracyjnej w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego /dział II. rozdział 7 tego kodeksu/. O dopuszczalności skargi sądowej na postanowienie o nałożeniu grzywny, wydane w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie może stanowić również art. 17 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151/, zgodnie z którym w postępowaniu tym mają odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, jeżeli przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej, co należy rozumieć w ten sposób, że do postanowień wydanych w toku postępowania egzekucyjnego mają zastosowanie przepisy Kpa o postanowieniach, z uwzględnieniem specyfiki postępowania egzekucyjnego. Przepisy Kpa nie dopuszczają zaskarżania postanowień do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a zatem stosownie do treści art. 204 par. 1 Kpa skargę należało odrzucić.