Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska Sędziowie Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz Asesor sądowy Grzegorz Saniewski (spr.) Protokolant Magdalena Buczek po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi B. S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Po rozpatrzeniu wniosku B. S. z dnia 17 lutego 2003 r. decyzją nr [...] z dnia [...] Dyrektor Izby Celnej w T. odmówił stwierdzenia nieważności swojej decyzji nr [...] z dnia [...] dotyczącej uznania za nieprawidłowe zgłoszenia celnego wnioskodawczyni z dnia 19 lutego 2001 r., którego przedmiotem był samochód osobowy sprowadzony z Królestwa Belgii. W uzasadnieniu Dyrektor zwrócił uwagę, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ma na celu wyjaśnienie jej kwalifikowanej niezgodności z prawem, a nie ponowne rozpoznanie zakończonej sprawy. Podkreślił, że szereg zarzutów zawartych we wniosku o stwierdzenie nieważności było już zgłaszanych w toku postępowania instancyjnego. Ustosunkowując się do nowych zarzutów nie uznał za zasadny zarzutu, że w toku postępowania instancyjnego organy celne pominęły okoliczność, iż objęcie towaru wspólną procedurą tranzytu w ramach wspólnej procedury tranzytowej jest możliwe jedynie wówczas, gdy istnieje dokument potwierdzający pochodzenie towaru, w przedmiotowej sprawie - pochodzenie unijne. Wspólna procedury tranzytowa jest bowiem regulowana w konwencji o Wspólnej Procedurze Tranzytowej, która nie wymaga takiego dokumentu w przypadku kiedy towar jest przemieszczany pomiędzy krajami - stronami konwencji, którymi są także Polska i Belgia. Objęcie towaru wspólną procedurą tranzytową nie powoduje samoistnie zastosowania obniżonej stawki celnej, gdyż inny akt prawny - Układ Europejski w Protokole 4 wprowadza w tej kwestii wymóg potwierdzenia pochodzenia unijnego towaru. Dyrektor uznał także za chybiony argument rażącego naruszenia zasad prowadzenia postępowania dowodowego. Wskazał, że organ ma pełną swobodę w kształtowaniu zakresu tego postępowania wyjaśniającego, a z treści art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej nie da się wyprowadzić twierdzenia, iż organy administracji zobowiązane są do poszukiwania środków dowodowych służących poparciu twierdzeń strony w sytuacji, gdy ta ostatnia mimo wezwania - środków takich nie przedstawia. W postępowaniu poprzedzającym badaną decyzję strona nie poparła swoich twierdzeń żadnymi dowodami. Organ celny nie dopatrzył się także, aby w postępowaniu poprzedzającym decyzję, o której nieważność wnioskowała strona doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Materiał dowodowy był gromadzony w sposób rzetelny, został w całości rozważony przez organy celne przy wydawaniu decyzji, przy czym ustosunkowano się do wszystkich zgłoszonych przez stronę skarżącą twierdzeń i złożonych przez nią wniosków dowodowych. Fakt, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego dokonano odmiennych ustaleń od tych które prezentuje pełnomocnik strony wg Dyrektora nie świadczy o dowolnej ocenie dowodów.
Wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy strona nie zgodziła się z Dyrektorem, iż postępowanie dowodowe poprzedzające wydanie decyzji z dnia [...] zostało przeprowadzone właściwie i że ciężar dowodu w tym postępowaniu ciążył na stronie. Według strony stosownie do art. 6 Kodeksu cywilnego z faktu ujawnienia drugiej faktury skutki prawne wywodzi organ, a nie strona, wobec tego to właśnie na organie ciążył obowiązek dowodzenia. Ponadto powołując się na art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej strona stwierdziła, że w postępowaniu administracyjnym obowiązek dowodzenia ciąży w całości na organie podatkowym i nie może być przerzucony na stronę. Strona podniosła też zarzut rażącego naruszenia art. 23 § 7 Kodeksu celnego, gdyż wbrew temu przepisowi, który wymaga, aby kwestionowanie wiarygodności i dokładności informacji lub dokumentów służących do ustalania wartości celnej dokonywało się wyłącznie z przyczyn "uzasadnionych", organy jako przyczynę uzasadnioną uznały dowód w całości kwestionowany przez stronę, przy braku zupełności materiału dowodowego.