Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Transport, Koncesje, Podatek od towarów i usług
Tezy

Posiadanie koncesji jest nieodzownym warunkiem uznania przewoźnika jako uprawnionego przewoźnika drogowego, o którym mowa w par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług eksportu i importu niektórych usług /Dz.U. nr 39 poz. 175/.

Uzasadnienie strona 1/2

Drugi Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia 4 czerwca 1997 r., w oparciu o przepisy art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, art. 2, art. 6 ust. 1 i 4, art. 15, art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ i art. 104 Kpa określił Spółce Akcyjnej "A." dodatkowe zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 1994 r. w łącznej kwocie 48.823,84 zł /po denominacji/.

W uzasadnieniu decyzji Urząd Skarbowy podał, że podstawowym rodzajem działalności Spółki w 1994 r. było świadczenie usług transportowych w transporcie międzynarodowym na zlecenie kontrahentów zagranicznych. Sprzedaż tych usług Spółka opodatkowała stawką "0" proc., uznając je za eksport usług, co przewiduje art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Z dowodów zebranych w sprawie wynika, że Spółka "A." przyjęła na własny stan ewidencyjny osiem zestawów transportowych /samochody i przyczepy/ do przewozu samochodów osobowych, w tym sześć w 1993 r. i dwa zestawy w 1994 r. Przedmiotowe środki transportowe, decyzjami urzędów celnych, nie zostały dopuszczone do obrotu na polskim obszarze celnym.

Z uwagi na powyższe zestawy transportowe zostały wywiezione za granicę i tam zarejestrowane /pięć w firmie "A.-I." z M. jeden w firmie "G." w K., brak danych odnośnie dwóch zestawów/.

Spółka świadczyła usługi w transporcie międzynarodowym, m.in. środkami transportowymi posiadającymi zagraniczne numery rejestracyjne. Ponieważ wymienione środki transportowe nie zostały dopuszczone do obrotu na polskim obszarze celnym, wykonywane przy ich użyciu usługi nie mogły być i nie były koncesjonowane. Koncesje na te zestawy transportowe posiadały firmy zagraniczne. Spółka "A." nie była więc uprawnionym przewoźnikiem drogowym, którego czynności w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego /Dz.U. nr 75 poz. 332/, można byłoby na terytorium Polski uznać za eksport usług. Wśród warunków wykonywania przez podmioty gospodarcze transportu międzynarodowego wymieniona ustawa w art. 5 ust. 1 określa wymóg świadczenia usług pojazdami zarejestrowanymi w kraju i posiadanie koncesji na świadczenie usług transportu międzynarodowego.

Powyższe oznacza, że usługi świadczone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają opodatkowaniu stawką 22 proc.

W odwołaniu od powyższej decyzji "A." Spółka Akcyjna w Z. zarzuciła naruszenie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług eksportu i importu niektórych usług /Dz.U. nr 39 poz. 175 ze zm./ i ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego /Dz.U. nr 75 poz. 332/.

Spółka nie kwestionując faktu, że osiem zestawów samochodowych zarejestrowała za granicą /w Białorusi i w Rosji/ w zagranicznych podmiotach gospodarczych, podniosła, że w myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego, koncesjonowaniu podlega jedynie działalność gospodarcza polegająca na wykonywaniu międzynarodowego transportu drogowego pojazdami zarejestrowanymi w kraju. Spółka "A." ośmioma zestawami samochodowymi zarejestrowanymi za granicą przez zagraniczny podmiot gospodarczy organizowała usługi transportu drogowego mieszczące się w par. 1 pkt 3 wymienionego rozporządzenia Ministra Finansów, a tym samym postępowała zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, stosując stawkę "0" proc.

Strona 1/2