Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA S. Presnarowicz, Sędziowie NSA W. Kędzierski (spr.), J. Lewkowicz, Protokolant M. Tyl, po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2004 roku sprawy ze skargi M. [...] Spółki Akcyjnej w upadłości w B. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia [...] sierpnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za XI i XII 2000 rok oddala skargę
Izba Skarbowa w B. decyzją z [...].08.2003 r. Nr [...], utrzymała w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z [...].05.2003 r. Nr [...], określającą "M." S.A. w upadłości, w B. nadwyżkę podatku od towarów i usług naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek podatnika za listopad 2000 r. i ustalającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe oraz określającą zobowiązanie podatkowe i ustalającą dodatkowe zobowiązania podatkowe za grudzień 2000 r. - wydane na podstawie przepisów:
- art. 10 ust. 2, art. 27 ust. 5 i 6 ustawy z 08.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.),
- art. 21 §§1 i 3, art. 47 §§ 1 i 3, art. 51 § 1 i art. 2007 ustawy z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.),
- art. 8 ust. 1 pkt 3, art. 11 ust. 2 pkt 3a, art. 24 pkt 1 i art. 31 ustawy z 28.09.1991 r.
o kontroli skarbowej (Dz. U. Z 1999 r. Nr 54, poz. 572 ze zm.);
U podstaw rozstrzygnięcia sprawy legły następujące ustalenia Izby Skarbowej:
"M." S.A. jako właściciel i użytkownik wieczysty zawarła ze Spółką "N." umowę użytkowania nieruchomości za łączną cenę 3.500.000,00 zł. Następnie w krótkim odstępie czasu zawarła ze Spółką "N." umowę najmu "M." S.A. pomimo zawarcia ze Spółką "N." umowy użytkowania, ze spornych nieruchomości korzystała nieprzerwanie. Nie było więc racjonalnym działaniem wynajmowanie nieruchomości po wcześniejszym oddaniu ich w użytkowanie wynajmującemu.
Celem tego działania było bezpodstawne powiększenie kosztów uzyskania przychodów w "M." S.A. o 49.229,60 zł w 2000 r. i bezpodstawne powiększenie podatku naliczonego VAT do odliczenia w listopadzie i w grudniu 2000 r., ogółem o 10.830 zł, a nie rzeczywisty najem nieruchomości.
Powyższy sposób przeprowadzenia transakcji był ułatwiony z uwagi na istnienie powiązań kapitałowych i osobowych pomiędzy obydwiema spółkami.
Dokonane czynności sprowadzały się w gruncie rzeczy do transferu pieniędzy pomiędzy podmiotami.
Taka sytuacja uzasadnia zastosowanie art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.
Izba Skarbowa nie dopatrzyła się naruszenia przepisu art. 31 ustawy o kontroli skarbowej.
"M." S.A. w upadłości, w B. na decyzję Izby Skarbowej wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Decyzji zarzuciła naruszenie przepisów:
- art. 10 ust. 2 i art. 27 ust. 5 i 6 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym,
- § 50 ust. 4 pkt 5 lit. "C" rozporządzenia Ministra Finansów z 22.12.1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 124 ze zm.)
- art. 187 § 1 i art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa,
Zgłaszając powyższe zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i o zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi wywiodła:
Przepis art. 25 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 08.01.1993 r. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym jako niewskazanej w podstawach prawnych decyzji nie mógł stanowić podstawy prawnej rozpatrzenia sprawy.