Treść prawa miejscowego zawarta w części opisowej planu zagospodarowania przestrzennego nie może być zmieniona lub rozszerzona w części graficznej tego planu, która już z nazwy jest tylko załącznikiem do wyżej wymienionego planu.
Skoro w części opisowej planu brak jest zapisu o budowaniu domów letniskowych w granicy działki - organ budowlany nie może wyprowadzać wniosku korzystnego dla inwestora tylko w oparciu o załącznik graficzny, który jest sprzeczny z treścią opisową tego planu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Genowefy i Stanisława K. na decyzję Wojewody P. z dnia 24 sierpnia 1999 r. (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę domku letniskowego - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Starosta Powiatowy w G. decyzją z dnia 23 lipca 1999 r., (...), na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ oraz art. 104 Kpa - zatwierdził projekt budowlany i wydał Państwu Teresie i Sławomirowi J. pozwolenie na budowę domku letniskowego w R. na działce nr 30/38 i 30/46. Na skutek odwołania Państwa Genowefy i Stanisława K. Wojewoda P. decyzją z dnia 24 sierpnia 1999 r., (...), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, uznając że jest ona zgodna z planem zagospodarowania przestrzennego raz decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Skargę na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego wywiedli Państwo Genowefa i Stanisław K., zarzucając naruszenie prawa poprzez budowę domku letniskowego po granicy działek i bez ich zgody.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda P. wnosząc o jej oddalenie podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
W myśl par. 12 ust. 8 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140/ zgoda właściciela działki sąsiedniej nie jest wymagana; jeżeli usytuowanie budynku po granicy wynika z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W sprawie niniejszej treść planu zagospodarowania przestrzennego dotycząca posadowienia budynków po granicy działek nr 30/38 i 30/46 - nie jest tak jednoznaczna jak przedstawia to organ nadzoru budowlanego.
Na plany zagospodarowania przestrzennego składają się dwie integralnie związane z sobą ich części: graficzna i opisowa. Obie te części muszą stanowić jednolitą treść merytoryczną. W konkretnej sprawie opisana treść uchwały (...) Rady Miejskiej w R. z dnia 23 lutego 1999 r. w sprawie zatwierdzenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy R. - nie odpowiada treści graficznej, będącej załącznikiem do powyższej uchwały. Treść opisowa wyżej wymienionej uchwały nie zawiera bowiem żadnych stwierdzeń dotyczących budowania budynków letniskowych po granicy działek, jedynie w S9 precyzuje parametry techniczne tychże budowli. Załącznik zaś graficzny do tej uchwały wprowadza nowe rozwiązania, polegające na zbliźniaczeniu niektórych projektowanych budowli po granicy działek - między innymi po granicy działek skarżącego i inwestora.
Sytuacja powyższa, zdaniem Sądu, jest niedopuszczalna, gdyż treść prawa miejscowego zawarta w części opisowej planu zagospodarowania przestrzennego - nie może być zmieniona lub rozszerzona w części graficznej tegoż planu, która już z nazwy jest tylko załącznikiem do wyżej wymienionego planu - a więc powinna obrazować dokładną jego treść opisową Skoro zaś w części opisowej brak jest zapisu o budowaniu domów letniskowych po granicy - organ budowlany nie może wyprowadzać wniosku korzystnego dla inwestora tylko w oparciu o załącznik graficzny, który jest sprzeczny z treścią opisową tegoż planu. Dlatego też, zgodnie z wolą prawa miejscowego, zawartą w części opisowej w konkretnej sprawie inwestor winien uzyskać zgodę właściciela działki sąsiedniej na posadowienie domku letniskowego po granicy nieruchomości.
Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że zaskarżona decyzja narusza prawo i ją uchylił na podstawie art. 22 ust 1 pkt 1 i ust 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. O kosztach zaś rozstrzygnął w myśl art. 55 ust 1 cytowanej powyżej ustawy.