Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA J. Orzel (spr.), Sędzia WSA S. Presnarowicz, Asesor WSA W. Stachurski, Protokolant B. Borkowska, po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2004 r. sprawy ze skargi E. i W. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] października 2003 r. Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. oddala skargę
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2003 r. Urząd Skarbowy w B. P., powołując przepisy art. 207, art. 21 § 1 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90 poz. 416) określił W. i E. J. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie 261.613,10 zł, w miejsce zadeklarowanego w kwocie 235.629,90 zł.
W uzasadnieniu podano, że przeprowadzona kontrola podatkowa ujawniła, że podatnik w 1999 roku:
1) podwójnie zaewidencjonował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów koszty amortyzacji środków trwałych raz w poz. 210, a następnie w poz. 563. W wyniku podwójnego naliczenia amortyzacji podatnik bezzasadnie zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 5.583,99 zł. Fakt ten został przyznany przez podatnika w toku kontroli;
2) stwierdzono rozbieżności w ilości butów wykazanych w remanencie początkowym sporządzonym na dzień 1.01.1999 r. wartości 59.666,03 zł. W ciągu 1999 r. podatnik dokonał sprzedaży 10 par butów w/g ceny sprzedaży 210 zł za parę (cena zakupu - 196,30 zł). W remanencie sporządzonym przez podatnika na koniec 1999 r. buty nie wystąpiły. Podatnik wyjaśnił, że w m-cu styczniu 1999 r. zwrócić miał producentowi obuwie wartości 59.373,69 zł z uwagi na występujące w obuwiu wady fizyczne. Czynność ta była dokumentowana dowodem WZ Nr [...] z dnia 28.01.1999 r. Podatnik przedłożył kserokopie faktur VAT Nr [...] z dnia 18.03.1998 r. dokumentujące zakup przez niego obuwia w A. Przedstawił też kserokopie faktur VAT wystawionych przez podatnika w 1997 roku na rzecz A za sprzedane rzepy ubraniowe. Wyjaśnił też, że rozliczenia należności i zobowiązań z powyższych transakcji dokonano w formie kompensaty. Ponadto ustalono, że podatnik w dniu 16.11.1998 roku złożył reklamację do producenta obuwia. W dniu 12.01.1999 roku producent odmówił uznania reklamacji. Podatnik wystąpił z pozwem przeciwko producentowi obuwia o zapłatę wierzytelności za sprzedane przez niego rzepy ubraniowe, która stanowiła równowartość objętą kompensatą wartości zwróconego obuwia. Sąd Gospodarczy wyrokiem z dnia 2 marca 1999 roku zasądził od producenta obuwia na rzecz podatnika kwotę stanowiącą równowartość zwróconego obuwia. Postanowieniem z dnia [...].03.2000 r. Komornik Sądu Rejonowego w J. umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Powołując się na przepisy art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wartość zwróconego sprzedawcy obuwia, co spowodowało stratę w sprzedaży wadliwego towaru czyli w środkach obrotowych, która nie została wyrównana żadnym odszkodowaniem. Powyższy stan faktyczny uzasadnia, w ocenie organu podatkowego przyjęcie, że podatnik dokonał zwrotu obuwia swemu kontrahentowi o czym świadczą dokumenty "WZ Nr [...]" jak i twierdzenia podatnika przesłuchanego w charakterze strony. Dlatego też zdaniem organu, koszty uzyskania przychodów należało pomniejszyć o kwotę 59.373,69 stanowiącą wartość zwróconego obuwia. Dokonując zwrotu towaru podatnik nie mógł uzyskać przychodu, a tym samym kwota ta nie stanowiła kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota ta nie mogła być też potraktowana, jako strata w środkach obrotowych. Nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana postanowieniem Komornika Sądu Rejonowego w J. z dnia [...] marca 2000 r. i stanowi dowód pozwalający na uznanie wierzytelności za nieściągalną, ale w roku podatkowym 2000, a nie 1999 jak przyjął podatnik.