W sprawach odpowiedzialności wspólników za zobowiązania podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością art. 40 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ ma zastosowanie wówczas i w takim zakresie, w jakim nie kodyfikuje go lex specialis, to znaczy art. 47 ust. 2 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargi Zdzisława J.S. na decyzje Izby Skarbowej w (...) z dnia 24 listopada 1995 r. w przedmiocie przeniesienia odpowiedzialności na wspólnika spółki (...) za część zobowiązań podatkowych.
Urząd Skarbowy w A. decyzjami nr US-I-1/861/PT-8/94, US-I-1/861/PIT-4/94, US-I-1/86l/PT-4/94 z dnia 23 sierpnia 1994 r. oraz decyzjami nr US-I-2/861/48/94 z dnia 9 maja 1994 r., nr US-I-2/861/93/94 z dnia 15 czerwca 1994 r. i nr US-I-2/ 861/148/94 z dnia 12 lipca 1994 r. określił zobowiązanie podatkowe spółki z o.o. "M." w A. z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług za okres od marca do maja 1994 r. Kwoty uzyskane w wyniku przeprowadzonego wobec spółki postępowania egzekucyjnego nie wystarczyły na pokrycie wszystkich ciążących na spółce zobowiązań.
Wobec powyższego Urząd Skarbowy w A. decyzjami z dnia 3 kwietnia 1995 r. nr US-I-6/861/34/95 i nr US-I-6/861/12/95 orzekł o przeniesieniu odpowiedzialności za część zobowiązań podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług na wspólnika spółki Zdzisława J. S., w wysokości odpowiadającej jego udziałowi w zyskach spółki.
Od powyższych decyzji Urzędu Zdzisław J.S. złożył w dniu 14 kwietnia 1995 r. odwołanie do Izby Skarbowej w (...).
Izba Skarbowa decyzjami z dnia 1 czerwca 1995 r. nr IS.I-924/42/94 i IS.I-924/41/95 uchyliła zaskarżone decyzje Urzędu Skarbowego, przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu swych decyzji Izba Skarbowa stwierdza, że Urząd nie dopełnił obowiązku powiadomienia strony o wszczęciu postępowania z urzędu, uniemożliwiając jej tym samym uczestnictwo w postępowaniu, co stanowi naruszenie art. 6l par. 4 Kpa. Ponadto organ I instancji nie określił terminu zapłaty, co jest niezbędne dla ewentualnej egzekucji należności.
Po przeprowadzeniu ponownego postępowania w tej sprawie Urząd Skarbowy w A. w dniu 1 sierpnia 1995 r. wydał decyzję nr US-I-6/861/61/95, w której orzekł o odpowiedzialności Zdzisława J.S. z tytułu zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w wysokości 1 875,30 zł wraz z odsetkami w wysokości 1 480,90 zł. Natomiast decyzją nr US-I-6/861/62 została określona odpowiedzialność z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 1 528,10 zł wraz z odsetkami w wysokości 1 250,60 zł.
Zdzisław J.S. od obu decyzji Urzędu Skarbowego wniósł w dniu 21 sierpnia 1995 r. odwołanie do Izby Skarbowej w (...). Zarzuca on organowi I instancji naruszenie prawa materialnego, to jest art. 40 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Zdaniem skarżącego, nie można było orzec o jego odpowiedzialności, gdyż przemawiały przeciwko temu zasady współżycia społecznego. Urząd nie uwzględnił okoliczności, które spowodowały powstanie zaległości podatkowych spółki z o.o. "M.". Otóż trudności finansowe spółki wynikły z nagłego rozwiązania przez "P." w B. zawartej z nią umowy dzierżawy obiektów. Uniemożliwiło to dalsze prowadzenie działalności przez spółkę, a tym samym uzyskiwanie przychodów.
Izba Skarbowa decyzjami z dnia 24 listopada 1995 r. nr IS.I-3-732-11/95 oraz nr IS.I-3-732-27/95 utrzymała w mocy zaskarżone decyzje Urzędu. Zdaniem Izby, przedstawione przez skarżącego argumenty nie dają podstaw do odstąpienia od orzekania o jego odpowiedzialności. Artykuł 40 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, który taką możliwość przewiduje, odnosi się tylko do osób trzecich: to właśnie tych osób mają dotyczyć nadzwyczajne okoliczności. Organ podatkowy podejmował czynności zmierzające do ustalenia, czy takie okoliczności u odwołującego się wystąpiły, z winy strony jednak okazało się to niemożliwe. Zdzisław J.S. nie wpuścił pracownika Urzędu do swego mieszkania ani nie złożył na wezwanie Izby oświadczenia o swoim stanie majątkowym i rodzinnym.