Jeśli organ podatkowy słusznie i prawidłowo zastosuje szacunkowe ustalenie podstawy do obliczenia podatków obrotowego i dochodowego, zgodnie z art. 168 i art. 169 par. 2 Kpa oraz art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ z powodu nieprawidłowości i nierzetelności ksiąg podatkowych, to stronie nie służy wniosek o uchylenie ostatecznej decyzji w wymiarowej na podstawie art. 155 Kpa.
Urząd Skarbowy w S. decyzją z dnia 30 czerwca 1992 r. (...) wymierzył Lucjanowi D. z tytułu prowadzenia biura turystyczno-socjalnego "G." w D. podatek obrotowy w kwocie 39.465.600 zł i podatek dochodowy w kwocie 43.574.800 zł za 1991 r.
Złożone przez Lucjana D. po terminie odwołanie Izba Skarbowa pozostawiła bez rozpoznania a skargę jego Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 29 stycznia 1993 r. III SA 1925/92 oddalił.
Dnia 12 lutego 1993 r. Lucjan D. złożył do Ministerstwa Finansów pismo z prośbą o uchylenie decyzji wymiarowej na mocy art. 155 Kpa.
Urząd Skarbowy w S. decyzją z dnia 29 kwietnia 1993 r. powyższy wniosek załatwił odmownie podając, że zarzuty i argumentacja w nieuwzględnionym wniosku mijają się z materiałem dowodowym zebranym w postępowaniu podatkowym, co zostało szczegółowo omówione zarówno w analizie tych materiałów z dnia 19maja 1992 r., jak i w uzasadnieniu decyzji wymiarowej z dnia 30 czerwca 1992 r.
W odwołaniu od tej decyzji Lucjan D. zarzucił błędne naliczenie podatku obrotowego i dochodowego przez przyjęcie, że księga podatkowa prowadzona była nierzetelnie, przez nie odliczenie dwóch imprez odwołanych, nie uwzględnienie imprez szkolnych zwolnionych z podatku obrotowego.
Izba Skarbowa w B. decyzją z dnia 18 sierpnia 1993 r. na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję podając, że zarówno w podaniu skierowanym do Ministerstwa Finansów, jak i w odwołaniu nie zostały podane żadne nowe okoliczności, które mogłyby spowodować zmianę stanowiska co do oceny prowadzonej przez skarżącego podatkowej księgi przychodów i rozchodów a tym samym co do zasadności ustalenia podstaw opodatkowania za 1991 r. w drodze szacunku. Z tych powodów brak jest podstaw do uchylenia ostatecznej decyzji wymiarowej na zasadzie art. 155 Kpa.
W skardze do NSA Lucjan D. zarzucił zaskarżonej decyzji i decyzji ostatecznej z 30 czerwca 1992 r. - nie odliczenie od obrotu wydatków poniesionych na realizację imprez zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 17 kwietnia 1991 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od osób fizycznych oraz nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, ulg i zwolnień i trybu płatności tego podatku /Dz.U. nr 38 poz. 165 ze zm./ i rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1991 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie stawek podatku (...) /Dz.U. nr 124 poz. 553/
- nie odliczenie dwóch odwołanych imprez,
- błędne rozliczenie kosztów wycieczek szkolnych, kolonii i wczasów.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa w B. wniosła o jej oddalenie podając, że w składanych podaniach i odwołaniach Lucjan D. domagał się ustalenia podstaw opodatkowania w oparciu o dokumenty, które - z uwagi na nierzetelne zeznania podatkowe i prowadzoną nierzetelnie księgę - nie mogły być przyjęte za podstawę do ustalenia obrotu i dochodu. Przyczyny bezzasadności podnoszonych zarzutów zostały skarżącemu przedstawione. Za nierzetelne prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów Lucjan D. został ukarany wyrokiem sądowym.