Przepis art. 14 ust. 13 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody /Dz.U. nr 114 poz. 492/ ma pierwszeństwo w zakresie zobowiązań podatkowych i wyłącza przepis art. 63 ust. 2 w zw. z art. 62 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/.
Decyzją z dnia 24 stycznia 1994 r. (...) Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa Ł. Utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Wójta Gminy T. z dnia 15 grudnia 1993 r. (...) ustalającą wysokość podatku leśnego z II półrocze 1993 r. i wzywającą Nadleśnictwo T. do uregulowania nie spłaconego podatku wraz z należnymi odsetkami. W uzasadnieniu decyzji Kolegium Odwoławcze podało, że zaskarżona decyzja oparta została na przepisie art. 5 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/, a argument Nadleśnictwa, że opodatkowane grunty przekazane zostały do Parku Narodowego i Nadleśnictwo zaprzestało na nich prowadzenia działalności produkcyjnej jest bezpodstawny, gdyż ustawa o lasach z dnia 28 września 1991 r. /Dz.U. nr 101 poz. 444./ w art. 62 ust. 1 pkt 2 zwalnia w takich wypadkach lasy od podatku leśnego, ale dopiero z końcem roku /art. 63 ust. 2 ww. ustawy/.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Nadleśnictwo T. wniosło o uchylenie lub zmianę zaskarżonej decyzji, jako niezgodnej z prawem, podnosząc, że w myśl art. 14 pkt 13 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody w parkach narodowych i rezerwatach przyrody grunty objęte ochroną, budynki oraz grunty pod budynkami służące wykonaniu zadań statutowych są zwolnione od podatków i opłat określonych w innych ustawach.
W odpowiedzi na skargę organ II instancji wnosił o jej oddaleni podtrzymując swoje poprzednie stanowisko oparte na przepisach art. 61 ust. 2, 62 ust. 1 pkt 2 i 63 ust. 2 ustawy o lasach oraz art. 5 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Wyraził też pogląd, że art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody dotyczy gruntów objętych ochroną, budynków i gruntów pod budynkami służącymi do wykonywania zadań statutowych, a więc nie dotyczy lasów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 14 ust. 13 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody /Dz.U. nr 114 poz. 492./ stanowi, że w parkach narodowych i rezerwatach przyrody grunty objęte ochroną, budynki oraz grunty pod budynkami służące wykonywaniu zadań statutowych są zwolnione od podatków i opłat określonych w innych ustawach. Przepis ten ma pierwszeństwo w zakresie zobowiązań podatkowych i wyłącza przepis art. 63 ust. 2 w związku z art. 62 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/.
Pogląd Kolegium Odwoławczego, iż wymieniony art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody mówi o gruntach i budynkach, a nie o lasach, nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach.
art. 3 ustawy o lasach definiuje las jako grunt o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną /uprawami leśnymi/ - drzewami i krzewami oraz suszem leśnym - lub przejściowo jej pozbawiony, a przeznaczony do produkcji leśnej lub stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo wpisany do rejestru zabytków.
W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, park narodowy to "(...) obszar chroniony (...)" "(...) na którym ochronie podlega całość przyrody (...)", a art. 2 ust. 1 tejże ustawy definiując ochronę przyrody wymienia m.in. dziko występujące rośliny i zwierzęta oraz kompleksy przyrodnicze i ekosystemy. Tak więc przez ujęcie "grunty objęte ochroną", ustawodawca miał na uwadze nie samą wyizolowaną ziemię, lecz wszystko, co na niej się znajduje - rośliny, zwierzęta itd. jako kompleksy przyrodnicze, a nawet budynki i grunty pod budynkami, jeżeli służą do wykonania zadań statutowych /art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody/.