oddala skargę w przedmiocie stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez skarżący Zakład prawa użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z prawem własności budynku.
Nie ulega wątpliwości, iż w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 200 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741/, albowiem przepis ten reguluje nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntów i własności budynków z dniem 5 grudnia 1990 r. przez państwowe i komunalne osoby prawnej. W tej dacie Zakład Opieki Zdrowotnej w S. nie był ani państwową ani komunalną osobą prawną.
Podstawą wydania zaskarżonego postanowienia było ustalenie organu odwoławczego, że odwołująca nie ma legitymacji do złożenia odwołania, gdyż zaskarżona przez nią decyzja, wydana na podstawie art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ nie dotyczy jej interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa. Skoro odwołująca się twierdziła, że zaskarżona przez nią decyzja narusza jej prawa, to organ mógł w tym przedmiocie orzekać w toku rozpoznania odwołania tylko decyzją. Status strony wynika bowiem z przepisów prawa materialnego, ustanawiających prawa lub obowiązki, a nie uznania przez organ administracji danego podmiotu za stronę. O statusie tym należy orzekać więc orzeczeniem rozstrzygającym co do istoty sprawy, a nie postanowieniem. Utrwalony jest pogląd w doktrynie i orzecznictwie, że brak przymiotu strony osoby wnoszącej skargę do sądu administracyjnego można ustalić tylko po rozpoznaniu skargi - wyrokiem. (...)
Skoro o dopuszczalności skargi osoby twierdzącej, że zaskarżona decyzja narusza jej prawa, decyduje Sąd po rozpoznaniu skargi wyrokiem, to nie ma uzasadnienia w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego do zwolnienia organu odwoławczego od obowiązku rozstrzygnięcia o dopuszczalności odwołania z wyżej wskazanych przyczyn decyzją w wyniku rozpoznania odwołania.