skargę w przedmiocie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości.
Sentencja

oddala skargę w przedmiocie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości.

Uzasadnienie

Zgoda właściwego konserwatora zabytków jest wymagana wszędzie tam, gdzie ma dojść do fizycznej zmiany substancji chronionej przepisami ustawy o ochronie zabytków. Zatwierdzenie projektu podziału nieruchomości, niezależnie od charakteru tej nieruchomości, nie jest decyzją pozwalającą na dokonywanie fizycznych w niej zmian, a co za tym idzie, decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości nie wymaga poprzedzenia pozytywną decyzją właściwego konserwatora zabytków.

W świetle art. 10 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ jedynym kryterium zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości jest zgodność tego podziału z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zaś jedynymi organami uprawnionymi do oceny owej zgodności są organy orzekające w sprawie. W orzecznictwie sądu administracyjnego utrwalony jest już pogląd, iż przy podziale nieruchomości organy administracyjne nie są uprawnione do badania zasad i sposobu przyszłego zagospodarowania terenu, gdyż ocena taka wykraczałaby poza warunki o dopuszczalności podziału wynikające z art. 10 ust. 1 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości i stanowiłaby niedopuszczalną ingerencję organu administracyjnego w prawo własności lub prawo użytkowania wieczystego /por. orzeczenie w sprawie SA/Bk 1253/95/. Tak więc skutki zatwierdzenia podziału nieruchomości wraz z przyszłymi ewentualnymi zmianami stosunków własnościowych nie podlegają ocenie organów administracyjnych orzekających o zatwierdzeniu.

Zmiana tytułu prawnego, pod jakim mieszkańcy dworu, korzystaliby nadal z nieruchomości, nie zmienia niczego w faktycznym jej wykorzystywaniu, a przed niekorzystną ingerencją nabywców w substancję zabytku skutecznie chroni i art. 22 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości i art. 27 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./.

Twierdzenie skarżącego, iż zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości sprzeciwia się charakter parku dworskiego, stanowiącego całościowo kompozycję dworsko-ogrodową, jest więc nietrafne, gdyż decyzja zatwierdzająca podział spornej nieruchomości nie jest równoznaczna z pozwoleniem na jakiekolwiek działania burzące dotychczasowe przestrzenno-plastyczne jej ukształtowanie, zaś cytowane wyżej przepisy prawa materialnego wprowadzają wystarczające mechanizmy zabezpieczające w należyty sposób ochronę zabytków.

Skoro nie istniała sprzeczność projektowanego podziału nieruchomości z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a z załączonych przed sądem dowodów wynikało w sposób niewątpliwy, że z wnioskiem o zatwierdzenie podziału nieruchomości wystąpił uprawniony właściciel nieruchomości, nie było podstaw do uznania, iż zaskarżone decyzje naruszyły prawo.

Z tych przyczyn skargę oddalono /art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Końcowo sąd nadmienia, iż poddając skargę merytorycznej ocenie uznał, że Wojewódzki Konserwator Zabytków był legitymowany do wniesienia skargi na decyzję Wojewody. Skargę wniósł przed wejściem w życie art. 7 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zmianie niektórych ustaw normujących funkcjonowanie gospodarki i administracji publicznej /Dz.U. nr 106 poz. 496/, czyli przed poddaniem ochrony dóbr kultury wojewodzie, w którego imieniu od 01.10.1996 r. zadania z zakresu ochrony zabytków wykonuje i prowadzi wojewódzki konserwator zabytków i nie przysługiwały mu w trakcie postępowania administracyjnego kompetencje do współorzekania w sprawie poprzez wydanie decyzji zezwalającej na podział, na co już zwrócono uwagę w uzasadnieniu. Spostrzeżenie, iż doszło po 01.10.1996 r. do kumulacji po stronie organu decyzyjnego tj. wojewody zadań z zakresu ochrony dóbr kultury oraz wynikających ze stosowania przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, pozostaje bez wpływu na ocenę legalności zaskarżonych decyzji, gdyż te zostały podjęte w okresie braku podległości służb konserwatorskich organom rządowej administracji ogólnej.

Strona 1/1