Przy rozstrzyganiu sprawy o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu ani organy administracyjne, ani sąd administracyjny nie są władne dokonywać oceny obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego ani zachowania procedury jego uchwalania.
W postępowaniu tym dokonuje się wyłącznie badania zgodności projektowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego na podstawie uwierzytelnionej kopii rysunku oraz tekstu planu stanowiącego integralne jego części.
oddala skargi.
Kognicja sądu administracyjnego z mocy art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa sprowadza się wyłącznie do badania zgodności z prawem zaskarżonych decyzji ostatecznych.
Oznacza to niedopuszczalność uwzględnienia takich kryteriów, jak zasady celowości, współżycia społecznego czy poczucia krzywdzenia skarżących.
Zaskarżone decyzje mogą zostać wzruszone jedynie w sytuacji ich niezgodności z normami materialnego prawa administracyjnego mogącego mieć wpływ na wynik sprawy lub naruszenia przepisów procedury administracyjnej mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Skoro zatem Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpatruje sprawy administracyjnej a bada legalność decyzji, przy tym nie ocenia decyzji z punktu widzenia jej merytorycznej słuszności lub celowości - to skargi nie mogły odnieść zamierzonego w nich skutku /uchylenia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego/.
Nie mogą skutkować oczekiwanego efektu wzruszenia zaskarżonej decyzji zarzuty skarżących podważające procedurę ustalenia przedmiotowego planu zagospodarowania przestrzennego i jego treści w sytuacji, gdy dany plan został uchwalony i ogłoszony w Dzienniku Urzędowym Województwa i jest planem obowiązującym.