Wydatki ponoszone przez wspólnika przy świadczeniu usług w imieniu jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nie zatrudniającej pracownika, są wydatkami pracownika, zaliczanymi do kosztów uzyskania przychodów spółki w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Agencji Obsługi Prawnej "A." w Sz. na decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia 22 sierpnia 1990 r. w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w S., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w K. kwotę dwadzieścia jeden tysięcy sto dwanaście złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej Spółki.
Agencja Obsługi Prawnej "A." Spółka z o.o. z siedzibą w Sz. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Izby Skarbowej w K. nr IP.II-1-823-1/97/90/S z dnia 22 sierpnia 1990 r., utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w Sz. nr 2739 z dnia 27 czerwca 1990 r. w sprawie wymiaru podatku dochodowego za 1989 r.
Urząd Skarbowy w Sz., w wyniku rewizji ksiąg handlowych Spółki zwiększył dochód podlegający opodatkowaniu w 1989 r. o 1.055.154 zł nie stanowiące kosztów uzyskania przychodu, wskutek czego dochód ten wyniósł 1.177.530 zł zamiast zeznanego przez Spółkę w wysokości 122.376 zł. Podatek ustalony decyzją wymiarową według stawki 40 procent wyniósł 471.200 zł.
Skarżąca Agencja wniosła o uchylenie wyżej wymienionych decyzji, zarzucając, że zostały one wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego /bez ich bliższego określenia/, ponieważ przyjęto, iż koszty dojazdu własnym samochodem spólnika do miejsca wykonywania przez niego zadań spółki nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Skarżąca twierdzi, że mylna interpretacja przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe wynikła z nierozróżniania przez nie dwu pojęć: wspólnika, to jest osoby, która zawarła umowę o pracę w spółce, i spólnika, czyli udziałowca spółki z o.o.
Izba Skarbowa w K. w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 206 Kpa Sąd nie jest związany granicami skargi, dlatego też ocenił, że zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji są niezgodne z prawem, dopatrując się ich wadliwości z innych przyczyn niż podniesione przez skarżącego.
W szczególności, w ocenie Sądu, definicja pojęcia "wspólnika", podana przez skarżącego, nie znajduje oparcia w przepisach prawa; należy podzielić stanowisko Izby Skarbowej, że wyrazy wspólnika i spólnika są jednoznaczne.
Wbrew zarzutowi skarżącego, interpretacja tych pojęć nie mogła mieć wpływu na rozstrzygnięcia organów podatkowych, albowiem w toku całego postępowania administracyjnego wyrażały one pogląd, iż koszty dojazdu wspólnika do pracy nie mogą być zaliczone w poczet kosztów działalności spółki "A." ze względu na to, że nie był on pracownikiem spółki, a przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./ dopuszczają uznanie w kosztach tylko należności za podróże służbowe pracowników, i to w granicach określonych właściwymi przepisami /art. 11 ust. 1 pkt 19 tej ustawy/.
Organy podatkowe, analizując sprawę, nie rozważyły - wbrew zasadzie uwzględnienia słusznego interesu strony, obowiązującej w postępowaniu administracyjnym i wyrażonej w art. 7 Kpa - reguły wynikającej z art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 11 tej ustawy.
Traktowanie wydatków na dojazd własnym samochodem jako kwestii uregulowanej w art. 11 ust. 1 pkt 19 omawianej ustawy było niewłaściwym zastosowaniem przepisów przez organy podatkowe, ten bowiem rodzaj kosztów został uregulowany odrębnie na podstawie upoważnienia zawartego w art. 11 ust. 4 tej ustawy dla Ministra Finansów do określenia wydatków, które uznaje się za koszty uzyskania przychodów.