Jeżeli konieczną przesłanką do cofnięcia przydziału lokalu, na podstawie art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, jest niezamieszkiwanie w lokalu przez okres dłuższy aniżeli 6 miesięcy, przy jednoczesnym braku okoliczności uzasadniających czasowy pobyt poza stałym miejscem zamieszkania, to w postępowaniu o wymeldowanie na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1984 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ nie można przyjąć, że nie doszło do opuszczenia lokalu z przyczyn uzasadniających czasowy pobyt poza miejscem stałego pobytu.
Inaczej mówiąc: Cofnięcie przydziału lokalu, na podstawie art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./ stanowi zarówno o utracie uprawnień do przebywania w lokalu jak i opuszczeniu bez wymeldowania dotychczasowego miejsca pobytu stałego, chyba że doszło do zmiany stanu faktycznego po wydaniu ostatecznej decyzji o cofnięciu przydziału lokalu a wydaniem decyzji o wymeldowaniu.
Prezydent Miasta R. decyzją z dnia 13 grudnia 1993 r. wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych orzekł o wymeldowaniu skarżącej Genowefy Sz. z dotychczasowego miejsca pobytu stałego przy ul M. w B.
W uzasadnieniu decyzji podkreślono, że decyzją z dnia 9 października 1990 r. Prezydent Miasta B. cofnął skarżącej przydział lokalu, a decyzja stała się ostateczna, gdyż utrzymana w mocy przez organ odwoławczy została nadto oceniona jako zgodna z prawem przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem oddalił skargę Genowefy Sz.
Organ pierwszej instancji w konsekwencji uznał, że skarżąca nie ma prawa do zajmowania lokalu, a co za tym idzie zasadne jest orzeczenie o wymeldowaniu.
W odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej pełnomocnik skarżącej zarzuca naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy, z tej przyczyny, że przepis ten wymaga, aby zostało - oprócz utraty uprawnień do lokalu - udowodnione opuszczenie lokalu, a co w tej sprawie, jego zdaniem, nie zachodzi.
W decyzji organu I instancji o opuszczeniu lokalu w ogóle nie ma wzmianki i z tego już tylko względu decyzja - zdaniem pełnomocnika skarżącej - winna być uchylona.
Wojewoda B. nie podzielił argumentów zawartych w odwołaniu i zaskarżoną decyzją z dnia 7 lutego 1994 r. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta. Organ drugiej instancji podniósł w uzasadnieniu, że przesłanka dotycząca utraty uprawnień do lokalu została spełniona przez fakt cofnięcia przydziału lokalu. Sporna może być jedynie ocena co do tego czy zachodzą okoliczności uzasadniające pobyt skarżącej poza miejscem zamieszkania. Organ przyjął jako oczywiste, że skarżąca lokal opuściła, na co wskazuje - zdaniem organu - długotrwały okres przebywania poza miejscem zameldowania, jak i ustanie przyczyn dla których opuszczenie lokalu nastąpiło.
Organ podkreśla, że skarżąca zamieszkała w Szwecji wraz ze swymi dziećmi i tam jest jej centrum życiowe. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego organ podaje, że nie ma obowiązku badania wszystkich okoliczności, które towarzyszą faktycznemu opuszczeniu lokalu. Należy jedynie ustalić, czy nastąpiło faktyczne opuszczenie lokalu bez wymeldowania i czy nie zachodzi sytuacja, że osoba, która w lokalu nie przebywa, dochodzi prawa do zamieszkania na drodze postępowania.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik skarżącej zarzuca naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności (...) przez przyjęcie, iż czasowy pobyt skarżącej w Szwecji w związku z leczeniem syna jest równoznaczny ze stałym opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.
Podnosi nadto skarżąca, że jej powrót do Polski nastąpił w dniu 11 kwietnia 1994 r. oraz wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji organu pierwszej instancji, a także zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. (...)
Zdaniem pełnomocnika skarżącej Genowefa Sz. nie ma i nie miała nigdy zamiaru opuszczenia lokalu, czego dowodem ma być fakt powrotu w dniu 11 kwietnia 1994 r. do kraju. Nadto powołano się na argumenty podniesione w pismach składanych w toku postępowania administracyjnego.