Na podstawie par. 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ i załącznika nr 1 do tego rozporządzenia w części dotyczącej prowadzenia parkingów zastosowanie stawki karty podatkowej jest zależne od liczby wyznaczonych miejsc na terenie pola parkingowego /liczby stanowisk/, nie zaś od liczby pojazdów na parkingu i długotrwałości ich przetrzymywania.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Janusza B. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 29 kwietnia 1994 r. w przedmiocie wyłączenia z grupy podatników opłacających podatki w formie karty podatkowej.
Janusz B. zgłosił do opodatkowania działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu parkingu strzeżonego i z tego tytułu korzystał z opodatkowania w formie karty podatkowej.
W dniu 5 lutego 1992 r. powiadomił organ podatkowy I instancji o zwiększeniu liczby stanowisk na parkingu do 180. Na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ w decyzji z dnia 13 stycznia 1993 r. ustalono Januszowi B. na 1993 r. stawkę miesięczną karty podatkowej w wysokości 2 840 000 starych złotych przy zgłoszonych 180 stanowiskach.
Decyzją z dnia 27 grudnia 1993 r. Urząd Skarbowy w B. wyłączył za 1993 r. Janusza B. z grupy podatników opłacających podatek obrotowy i dochodowy w formie karty podatkowej na podstawie par. 23 ust. 1 pkt 3 powołanego wyżej rozporządzenia /łącznie z utratą prawa do korzystania z tej formy w okresie dwóch następnych lat/ za to, że podatnik nie powiadomił organu podatkowego o zwiększeniu liczby stanowisk na prowadzonym przez siebie parkingu.
W odwołaniu od tej decyzji podatnik zakwestionował zaliczenie do dowodów planu parkingu, na którym zaznaczono numery rejestracyjne parkujących samochodów, i zarzucił organowi, że nie uwzględnił wyjaśnień podatnika, iż część osób parkujących samochody korzysta z abonamentu obejmującego pierwszą połowę miesiąca, część zaś z abonamentu na drugą połowę miesiąca. Organ podatkowy nie przeprowadził oględzin parkingu, o co wnosił podatnik. W konkluzji podatnik stwierdził, że organ podatkowy do tego stopnia zaniedbał postępowanie dowodowe, że zaniedbanie to prowadzić powinno do uchylenia decyzji.
Izba Skarbowa w (...) decyzją z dnia 29 kwietnia 1994 r. nr PD-2-732-30/94 nie uwzględniła odwołania i utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego podano, że wysokość stawki karty podatkowej z tytułu prowadzenia parkingu zależy od liczby stanowisk do parkowania. Ze znajdujących się w aktach sprawy planów stanowisk parkingowych z listopada i grudnia 1993 r. wynikało, że ich liczba /nawet bez pierwszego górnego rzędu/ przekracza zgłoszoną liczbę stanowisk 180. Organ odwoławczy ponadto powołał się na pismo podatnika skierowane do organu podatkowego I instancji, w którym określił on liczbę stanowisk na 196. Zdaniem organu odwoławczego, późniejsze wywody podatnika, w tym zawarte w odwołaniu wywody dotyczące liczby parkujących miesięcznie samochodów, nie mają znaczenia dla wysokości stawki karty podatkowej, gdyż ta zależy od liczby miejsc, jakimi dysponuje podatnik i jakie oferuje klientom, a nie od liczby miejsc wykorzystywanych przez parkujących.
W skardze z dnia 26 maja 1994 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego Janusz B. zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie norm prawa podatkowego materialnego oraz norm prawa proceduralnego, w szczególności przez niedopuszczenie wniosku dowodowego co do przeprowadzenia oględzin parkingu i wskutek tego błędną wykładnię par. 18 ust. 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia, nakładającą na osobę prowadzącą parking obowiązek poinformowania organu podatkowego o zmianie liczby stanowisk na parkingu.