W razie wątpliwości organ pomocy społecznej, po zebraniu materiału dowodowego i w wyniku swobodnej jego oceny, samodzielnie ustala charakter przebywania na terenie gminy osoby ubiegającej się o pomoc /ocenia wystąpienie przesłanek określonych w art. 25 Kc/ i w efekcie tego postępowania określa, czy i ewentualnie w jakiej formie i w jakim zakresie - z uwzględnieniem treści art. 37 ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ - pomocy należy udzielić.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Marka K. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa (...) z dnia 4 sierpnia 1993 r. w przedmiocie zasiłku celowego.
Decyzją z dnia 17 czerwca 1993 r. nr OPS 9142/225/93 Kierownik Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Sz. przyznał Markowi K. świadczenie w formie zasiłku pieniężnego celowego w wysokości 500.000 zł z przeznaczeniem na bieżące potrzeby bytowe. Jako podstawę prawną decyzji organ powołał art. 43 i 32 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/.
Od decyzji Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej Marek K. odwołał się do Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa (...) . W odwołaniu podniósł, że przyznane świadczenie nie zaspokaja jego potrzeb, i domagał się przyznania stałej pomocy pieniężnej w wysokości 900.000 zł miesięcznie.
Decyzją z dnia 4 sierpnia 1993 r. KO-I-9770/179/93 Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa (...) utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy ustalił, że miejscem zamieszkania Marka K. jest gmina Ch., gmina Sz. zaś jest jedynie miejscem pobytu, i w tej sytuacji - stosownie do art. 37 ust. 3 powołanej na wstępie ustawy - możliwe było przyznanie tylko zasiłku celowego przewidzianego w art. 32 ust. 2 tej ustawy. Kolegium dostrzegło nieprawidłowość w zakresie stosowania przepisów ustawy, wyrażającą się w przyznawaniu zasiłku celowego pieniężnego w kolejnych miesiącach, stwierdzając, iż w takiej sytuacji świadczona pomoc nosi w rzeczywistości charakter zasiłku okresowego. Odnosząc się do kwestionowanej przez Marka K. wysokości zasiłku, Kolegium wyraziło pogląd, iż stosownie do art. 32 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej zasiłek przyznawany jest na pokrycie części lub całości poniesionych lub przewidywanych przez wnioskodawcę kosztów i jakkolwiek wysokość zasiłku może nie satysfakcjonować w pełni strony, to okoliczność ta nie stanowi podstawy do uznania decyzji za wadliwą.
Decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa (...) Marek K. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W skardze powołał się na trudną sytuację życiową, która uzasadnia przyznanie mu zasiłku okresowego. Zarzucił też organowi nieterminowość w realizacji przyznawanych mu świadczeń.
W odpowiedzi na skargę Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie i podtrzymało stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie mogła zostać uwzględniona.
Na wstępie należy zauważyć, na co trafnie zwrócił uwagę organ II instancji, iż zróżnicowanie form pomocy społecznej, wynikające z ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/, nakłada na organ orzekający w sprawie przyznania pomocy społecznej obowiązek dokonania oceny, jaki charakter świadczenia przysługuje w świetle przepisów ustawy osobie ubiegającej się o pomoc. Ustawodawca wyróżnił kilka rodzajów pomocy i uzależnił ich zastosowanie od sytuacji życiowej uprawnionego. Tego typu formy pomocy, jak zasiłek celowy, którego istotą jest zaspokojenie niezbędnej potrzeby bytowej, oraz zasiłek okresowy cechują odmienne kryteria ich przyznawania, wyrażone w art. 31 i art. 32 tej ustawy.