uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze w przedmiocie stwierdzenia niezależności uchwały Rady Miejskiej w B. (...) w sprawie stawek czynszu za lokale użytkowe w budynkach komunalnych.
Tezy

1. Rada gminy może podejmować uchwały zawierające wytyczne dla podległych jej organów wykonawczych i gminnych jednostek organizacyjnych, w tym także uchwały zalecające określony sposób gospodarowania mieniem gminy.

Samo gospodarowanie tym mieniem należy do zarządu /art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy samorządowej/ bądź do powołanych w tym celu przedsiębiorstw komunalnych /art. 9 ust. 1 ustawy samorządowej/.

2. Nie jest sprzeczna z prawem uchwała rady gminy ustalająca minimalne stawki czynszu za lokale użytkowe oddawane w najem w budynkach komunalnych, bowiem jej przedmiot mieści się w zakresie pojęcia zasad zarządu mieniem gminy /art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy samorządowej/.

3. Stwierdzenie, iż wygasła kompetencja rad narodowych do ustalania stawek miesięcznych czynszu najmu lokali użytkowych w granicach określonych przez Radę Ministrów nie wystarcza do przyjęcia, że unieważniona uchwała jest sprzeczna z prawem.

Dla dokonania oceny czy uchwała wykazuje sprzeczność z prawem, o której mowa w art. 91 ustawy samorządowej, należy dokonać analizy przepisów dotyczących statutu i zakresu uprawnień gminy oraz kompetencji jej poszczególnych organów.

Sentencja

uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze w przedmiocie stwierdzenia niezależności uchwały Rady Miejskiej w B. (...) w sprawie stawek czynszu za lokale użytkowe w budynkach komunalnych.

Uzasadnienie strona 1/5

Rada Miejska w B. podjęła w dniu 12 września 1990 r. uchwałę Nr VI/43/90 w sprawie ustalenia stawek czynszu za lokale użytkowe, oddawane w najem w budynkach komunalnych.

Uchwała powołuje jako podstawą prawną przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/ i ustala minimalne stawki czynszu za lokale użytkowe oddawane w najem w budynkach komunalnych pozostających w zarządzie Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w wysokości określonej w tabeli stanowiącej załącznik do uchwały.

Rada Miejska powierzyła wykonanie uchwały Zarządowi Miasta i postanowiła, że uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia. W tabeli określono kwotowo minimalne stawki czynszu, różnicując je w zależności od rodzaju działalności prowadzonej w lokalu i położenia lokalu w jednej z trzech stref miasta. Przykładowo należy wskazać, że tabela przewiduje w strefie I stawkę 40.000 zł za 1 m2 powierzchni przeznaczonej na restaurację ze sprzedażą alkoholu oraz stawkę 4.000 za 1 m2 powierzchni lokali wykorzystywanych na cele społecznej ochrony zdrowia, oświaty i ochrony społecznej.

W uzasadnieniu uchwały wyjaśniono, że czynsze mogą być wyższe w zależności od wyniku przetargów oraz że do ustalonych stawek należy nadal stosować obniżki określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1987 r. w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne i użytkowe /Dz.U. nr 40 poz. 230/. Po przedłożeniu powyższej uchwały w dniu 20 września 1990 r. Wojewoda w B. rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 19 października 1990 r. wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy samorządowej, stwierdził nieważność uchwały z powodu jej sprzeczności z prawem. Wojewoda uznał, że uchwała narusza przepis art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 23 marca 1990 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 32 poz. 190/, który pozbawił samorząd terytorialny kompetencji do określania stawek czynszu najmu za lokale użytkowe, którą to kompetencję rady narodowe uprzednio posiadały stosownie do art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/.

Wojewoda wyraził także pogląd, że rada gminy może na podstawie art. 40, ust. 2 ustawy samorządowej ustalać jedynie zasady zarządu mieniem gminy oraz zasady i tryb korzystania z gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej, natomiast gospodarowanie mieniem komunalnym, obejmujące także ustalenie stawek czynszu najmu, należy zgodnie z art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy do wyłącznej kompetencji zarządu gminy.

Wojewoda zarzucił wreszcie Radzie Miejskiej naruszenie przepisu art. 42 ust. 2 ustawy samorządowej, która przewiduje wejście w życie przepisów gminnych dopiero z dniem ogłoszenia.

W dniu 22 listopada 1990 r. Rada Miejska w B. podjęła uchwałę Nr IX/78/1990 w sprawie zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody w B. do Naczelnego Sądu Administracyjnego upoważniając do wykonania tej uchwały Przewodniczącego Rady Miejskiej.

Skarga skierowana do NSA i podpisana przez Przewodniczącego Rady została nadana na poczcie na adres Urzędu Wojewódzkiego w B. w dniu 23 listopada 1990 r. w terminie 30 dni od doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego.

Strona 1/5