Obowiązki opiekuńcze wobec chorego małoletniego dziecka nie mogą być brane pod uwagę przy ocenie odmowy przyjęcia proponowanej pracy, jeżeli praca ta jest pracą odpowiednią w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Sabiny K. na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) z dnia 21 sierpnia 1995 r. w przedmiocie utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję.
Decyzją z dnia 2 sierpnia 1995 r. Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w Ś., wydaną na podstawie art. 27 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/, orzeczono o utracie przez Sabinę K. prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 23 lipca 1995 r. z powodu odmowy przyjęcia odpowiedniej pracy.
W odwołaniu od powyższej decyzji Sabina K. zarzuciła, że przyczyną odmowy przyjęcia proponowanej pracy była konieczność sprawowania opieki nad dzieckiem, które przeszło zabieg operacyjny. W opiece nad dzieckiem nie może udzielić pomocy jej mąż, gdyż pracuje po 10 godzin dziennie.
Zaskarżoną decyzją z dnia 21 sierpnia 1995 r. Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Uzasadniając decyzję, stwierdził, że propozycja pracy jest zgodna z wyuczonym zawodem odwołującej się.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Sabina K. domagała się uchylenia decyzji, ponawiając zarzuty podnoszone w odwołaniu.
W odpowiedzi na skargę wnoszono o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przyczyną pozbawienia skarżącej zasiłku dla bezrobotnych była odmowa przyjęcia pracy odpowiedniej w ocenie organu I i II instancji.
Definicja pojęcia "odpowiedniej pracy" jest zamieszczona w art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/. W definicji tej zawarto warunek, że "łączny czas dojazdu do miejsca zatrudnienia i z powrotem środkami komunikacji publicznej nie przekracza trzech godzin". Jeżeli zatem czas dojazdu do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania przekraczałby trzy godziny, proponowanej pracy nie można by uznać za pracę odpowiednią.
Zakład pracy, w którym skarżąca faktycznie miała wykonywać pracę, znajduje się w T. i według twierdzeń skarżącej na rozprawie czas potrzebny na dojazd do pracy i powrót do domu przekraczałby trzy godziny. Wynika to także pośrednio z oświadczenia skarżącej złożonego na piśmie w dniu 27 lipca 1995 r., a także z odwołania od decyzji organu I instancji.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy twierdził, że czas konieczny na dojazd do pracy i powrót do domu nie przekracza trzech godzin, ale dowodów na takie twierdzenie brak.
Wobec sprzeczności pomiędzy twierdzeniami skarżącej i organu okoliczność ta wymaga wyjaśnienia przez wskazanie konkretnych dowodów pozwalających na ustalenie faktycznego czasu niezbędnego na dojazd do pracy. Gdyby w wyniku postępowania uzupełniającego okazało się, że czas potrzebny na dojazd do pracy nie przekracza trzech godzin, to niewątpliwie proponowaną skarżącej pracę należałoby uznać za odpowiednią zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 11 powyższej ustawy. Odmowa przyjęcia tej pracy stanowiłaby podstawę do pozbawienia uprawnień do zasiłku dla bezrobotnych zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Należy się zgodzić ze stanowiskiem organu, że w obecnym stanie prawnym prawo do zasiłku dla bezrobotnego przysługuje osobie, która w dniu rejestracji jest zdolna i gotowa do podjęcia pracy. Z akt sprawy wynika, że w dniu rejestracji skarżąca złożyła oświadczenie o swojej zdolności i gotowości do podjęcia pracy w ramach stosunku pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Obowiązki opiekuńcze wobec chorego małoletniego dziecka nie mogą być brane pod uwagę przy ocenie odmowy przyjęcia proponowanej pracy, jeżeli praca ta jest pracą odpowiednią w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. z 1995 nr 1 poz. 1/. Wobec tego, że sprawa nie została dostatecznie wyjaśniona, wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło z naruszeniem art. 7 i 77 Kpa, co uzasadnia jej uchylenie na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.