Tezy

1. Zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych powstaje w dacie złożenia zeznania wstępnego.

2. Artykuł 22 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ ma zastosowanie zarówno do odraczania terminu płatności podatku, jak i zaliczek na podatek.

Sentencja

oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wywody skargi zmierzające do wykazania, że postępowanie w sprawie umorzenia przedmiotowych odsetek powinno zostać umorzone z uwagi na to, że po zapłacie w dniu 20 grudnia 1994 r. ostatniej zaliczki miesięcznej na poczet podatku dochodowego za 1994 r. nie istniała żadna zaległość podatkowa, bowiem zobowiązanie za 1994 r. wygasło wskutek zapłaty, nie są trafne.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ podatnicy obowiązani są w trakcie roku podatkowego składać deklaracje miesięczne według ustalonego wzoru o wysokości dochodu /straty/, osiągniętego od początku roku i wpłacać zaliczki miesięczne w terminie do dnia 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczka za ostatni miesiąc, a takiej dotyczy niniejsza sprawa, jest uiszczana w wysokości zaliczki za miesiąc poprzedni do 20 dnia ostatniego miesiąca roku podatkowego.

Ostateczne rozliczenie podatku za rok podatkowy następuje w terminie ustalonym do złożenia zeznania o wysokości dochodów za ten rok.

Termin ten określony został w art. 27 ust. 1 ustawy. Przewiduje on, że wstępne zeznanie należy złożyć w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny, albo różnicę między podatkiem należnym a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Zeznanie o ostatecznej wysokości dochodu podatnicy są zobowiązani złożyć w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego, nie później jednak niż przed upływem dziewięciu miesięcy od zakończenia roku podatkowego.

Podatek wynikający z zeznania jest podatkiem należnym za dany rok podatkowy, chyba, że urząd skarbowy wyda decyzję, w której określi podatek w innej wysokości.

W świetle art. 29 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t. j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, który stanowi, że dzień złożenia zeznania wstępnego uważa się za datę powstania nadpłaty z podatku dochodowym od osób prawnych, należy przyjąć, że w dacie złożenia zeznania wstępnego powstaje zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych.

Podatnik nie może zatem twierdzić, że zobowiązanie za rok podatkowy powstało w innym terminie, w szczególności w dacie, w której suma uiszczonych zaliczek miesięcznych pokryła należny za rok podatkowy podatek.

Podatnik nie ma uprawnień do ustalenia w trakcie roku podatkowego zaistnienia po jego stronie nadpłaty w podatku, skoro nadpłata podlega ustaleniu w dacie złożenia zeznania wstępnego. W niniejszej sprawie należało zatem przyjąć, że w świetle uregulowania z art. 25 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych skarżący miał obowiązek uregulować zaliczkę za miesiąc grudzień 1994 r. w wysokości zaliczki za listopad tego roku.

Skoro podatnik uregulował część należnej zaliczki, a płatność różnicy została odroczona na podstawie decyzji uprawnionego organu, to zasadnie, zgodnie z art. 22 ust. 1a pkt 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych od odroczonej zaliczki na podatek naliczono odsetki w wysokości 50 proc. odsetek za zwłokę, pobieranych od zaległości podatkowych /skoro zaliczka jest zaległości podatkową na tej samej zasadzie, co należny podatek - por. art. 19 ustawy o zobowiązaniach podatkowych/.

Strona 1/2