1. Przepis art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./ statuuje następstwo prawne pod tytułem ogólnym /sukcesję generalną/ obejmujące ogół praw i obowiązków poprzednika prawnego, przechodzących na jego następcę.
2. Dopiero z dniem 1 stycznia 1993 r. można mówić o prawnym ograniczeniu możliwości skorzystania przez spółkę powstałą z przekształcenia przedsiębiorstwa odliczenia od dochodu straty jej poprzednika prawnego. W 1992 r. ograniczenie takie nie obowiązywało i nie można go interpretować w drodze analogii legis z późniejszego przepisu nowelizującego. Fakt znowelizowania art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ dowodzi niezbicie, że ograniczenie możliwości zaliczania strat w przypadku przekształcenia formy prawnej podmiotów gospodarczych nie występował pod rządami tego przepisu w jego pierwotnym brzmieniu.
uchyla zaskarżoną decyzję.
Izba Skarbowa w E. decyzją z 6 listopada 1995 r. po rozpatrzeniu odwołania Przedsiębiorstwa Budowlanego P. Spółka z o.o. utrzymała w mocy decyzje Urzędu Skarbowego w M. z 20 lipca 1995 r., na podstawie których Spółce ustalono podatek dochodowy od osób prawnych w kwotach wyższych od zadeklarowanych; i tak w decyzji nr PD. za 1992 r. podatek wyższy o kwotę 436.532.000 starych zł, nr PD. III za 1993 r. o kwotę 436.532.000 starych zł i PD. III. 730 za 1994 r. o kwotę 344.500.000 starych zł. W podstawie prawnej tych decyzji powołano art. 7 ust. 4, 19, 25, 27 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /według brzmienia ogłoszonego w Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm. i według brzmienia ogłoszonego w Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. Organy podatkowe przyjęły na podstawie ustaleń kontrolnych, że różnice między podatkami naliczonymi a zadeklarowanymi przez Spółkę powstały stąd, że Spółka bezpodstawnie odliczała od dochodów za trzy lata podatkowe po 1/3 straty poniesionej przez sprywatyzowane przedsiębiorstwo komunalne /za 1994 r. dokonano również korekty kosztów uzyskania przychodów, co jednakie nie było kwestionowane/.
Organ odwoławczy podał w uzasadnieniu decyzji, że Spółka od 3 stycznia 1992 r. jest jednoosobową spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Gminy D., która powstała w wyniku prywatyzacji - na podstawie art. 45 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./ - Przedsiębiorstwa Produkcji Elementów Budowlanych.
W ocenie organu odwoławczego Spółka w rozumieniu ustaw - o zobowiązaniach podatkowych /t.j. 1993 r. Dz.U. nr 108 poz. 486 ze zm./ odwołano się do art. 3 ust. 3 tej ustawy wskazującego, kto jest podatnikiem, i o podatku dochodowym od osób prawnych - nie nabyła uprawnień do odliczania od swoich dochodów straty przedsiębiorstwa komunalnego, które zakończyło działalność, zaś nowo powstały podatnik obowiązany był rozliczać pod względem podatkowym od początku swą własną działalność gospodarczą. Spółka nie nabyła także uprawnień w zakresie ustalania zobowiązań podatkowych w myśl art. 45 w zw. z art. 8 ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. W skardze z 2 grudnia 1995 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółka wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji jako niezgodnej z prawem poprzez obrazę art. 1, art. 3 ust. 1 Konstytucji - naruszenie zasady niedziałania prawa wstecz, art. 3 ust. 1 Konstytucji - naruszenie zasady zaufania obywatela do prawa /pewności prawa/ i zaufania obywatela do państwa, art. 8 ust. 2 ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych i art. 172 Kpa - przekroczenie terminu, w którym organ odwoławczy winien załatwić sprawę.
W uzasadnieniu skargi stwierdzono, że proklamując w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych regułę generalnego przejścia na powstały podmiot wszystkich praw i obowiązków po przekształconym przedsiębiorstwie, ustawodawca nie zastrzegł przy tym jakichkolwiek wyjątków od tej reguły, a w tym odnoszących się do dziedziny stosunków publicznoprawnych. Zatem korzystając z sukcesji po przedsiębiorstwie komunalnym Spółka skorzystała również z prawa wynikającego z brzmienia art. 7 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwiającego podatnikowi pokrycie straty w równych częściach od dochodu uzyskanego w najbliższych, kolejno po sobie następujących trzech latach podatkowych. Zmiana w ustawie z dnia 6 marca 1993 r. o podatku dochodowym od osób prawnych potwierdziła tylko zaprezentowane stanowisko. Natomiast działanie znowelizowanego przepisu art. 7 ust. 4 nie może być rozciągnięte na 1992 r. i dlatego też stanowi to o bezprawności decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe za 1992 r., a skoro przepis ten wszedł w życie 16 kwietnia 1993 r., z mocą obowiązującą od stycznia 1993 r., to wadą działania prawa wstecz obarczana jest też decyzja dotycząca 1993 r.