Skarga Kopalni Węgla Kamiennego w Ż. na uchwałę Rady Miejskiej w J. Z. w przedmiocie obowiązku świadczenia na rzecz infrastruktury miejskiej i na podstawie art. 207 par. 4 Kpa stwierdził niezgodność z prawem pkt 5 zaskarżonej uchwały, a także
Tezy

Ustawa z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./ nie dopuszcza możliwości ustalania przez rady gmin opłat za składowanie odpadów ponad opłaty, które określają wojewodowie na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1990 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 42 poz. 245/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Kopalni Węgla Kamiennego w Ż. na uchwałę Rady Miejskiej w J. Z. z dnia 15 września 1990 r. w przedmiocie obowiązku świadczenia na rzecz infrastruktury miejskiej i na podstawie art. 207 par. 4 Kpa stwierdził niezgodność z prawem pkt 5 zaskarżonej uchwały, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Rady Miejskiej w J. Z. kwotę dwadzieścia tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Uzasadnienie strona 1/4

Rada Miejska w J. Z. podjęła w dniu 15 września 1990 r. uchwałę w sprawie składowania odpadów górniczych na zwałowiskach na terenie tego miasta. Zobowiązano w niej Zarząd Miasta do wystąpienia do Kopalni "P." i "B." o zaprzestanie przyjmowania z dniem 1 stycznia 1991 r. odpadów od Kopalni "K." i "Z." na prowadzone przez nie zwałowiska "K." i "B.-J." /pkt 1/. Jednocześnie postanowiono, że warunkiem przyjęcia do rozpatrzenia wniosków o powiększenie istniejących zwałowisk będzie "świadczenie pieniężne na rzecz infrastruktury miejskiej oraz budowy urządzeń koniecznych dla ochrony środowiska w wysokości co najmniej 2 procent aktualnej ceny 1 tony węgla za każdą tonę wywiezionego na zwałowiska kamienia, poczynając od dnia wejścia w życie uchwały", przy czym w odniesieniu do Kopalni "K." i "Z." świadczenie to miało dotyczyć okresu "do dnia 31 grudnia 1990 r." /pkt 5/. Postanowiono, że uchwała "wchodzi w życie z dniem podjęcia", to jest z dniem 15 września 1990 r. /pkt 9/.

Kopalnia "Z." zwróciła się do Rady Miejskiej w W. Ś. i Wojewody K-kiego o uchylenie punktu 5 uchwały w części zobowiązującej Kopalnię do świadczenia pieniężnego uzależnionego od ilości kamienia wywiezionego na zwałowiska. Podniosła zarzut, że postanowienie to narusza jej interes prawny. Kopalnia nie dysponuje własnym składowiskiem odpadów górniczych i dlatego gromadzone są one na zwałowisku "B.-J.", którego zarządcą jest Kopalnia "B.". Nałożenie na Kopalnię "Z." wspomnianego świadczenia, przeznaczonego co najmniej w 50 procent na rzecz dzielnic miasta, na których terenie są zwałowiska /pkt 6/, nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Zarzuty Kopalni nie doprowadziły do usunięcia zakwestionowanych postanowień.

W dniu 8 marca 1991 r. Kopalnia "Z." skierowała za pośrednictwem Urzędu Miejskiego w J. Z. skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności postanowienia punktu 5 zdanie 2 uchwały. W skardze podała, ż prawo pobierania ustalonego świadczenia od Kopalni wymagałoby uprzedniego zawarcia umowy wprowadzającej taki obowiązek. Umowy takiej nie było. Brak też jest do tego podstawy w powszechnie obowiązującym prawie /art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie terytorialnym/.

W odpowiedzi na skargę wyrażono pogląd, że zarząd jest tylko zobligowany do "przedkładania Radzie wniosków o poszerzenie albo tworzenie nowych zwałowisk tych inwestorów, którzy dobrowolnie wywiązali się ze świadczeń, których minimalna wielkość określona jest w pkt 5 uchwały".

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Każdy, czyj interes prawny lub uprawnienia zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego /art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm., cyt dalej w skrócie "u.s.t."/.

Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia może prowadzić do stwierdzenia nieważności uchwały, a po upływie jednego roku od daty jej podjęcia - do orzeczenia o niezgodności uchwały z prawem /art. 94 w związku z art. 101 ust. 4 u.s.t./.

Strona 1/4