Skarga Władysława Ł. na decyzję Wojewody Katowickiego w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem pieniężnym i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta w związku z § 1 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wpisów od skarg na decyzje administracyjne /Dz.U. nr 20 poz. 73/ zasądził od Wojewody Katowickiego kwotę złotych sześćset pięćdziesiąt pięć tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Tezy

1. Ustalając wysokość odszkodowania za wywłaszczaną nieruchomość organ administracji państwowej jest obowiązany określić decyzją odszkodowanie za wszystkie składniki tej nieruchomości - stosownie do treści art. 8 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./.

2. Artykuł 23 ust. 2 cytowanej ustawy upoważnia wprawdzie organ administracji do odroczenia ustalenia odszkodowania na czas do trzech miesięcy od dnia wydania decyzji o wywłaszczeniu, nie daje jednak podstaw do odroczenia w celu ustalenia odszkodowania za niektóre składniki w drodze umownej. Stanowiłoby to bowiem naruszenie art. 23 ust. 1 tej ustawy i przenosiło dochodzenie roszczeń na drogę postępowania cywilnego przed sądem powszechnym.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Władysława Ł. na decyzję Wojewody Katowickiego z dnia 27 maja 1981 r. w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem pieniężnym i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta w związku z § 1 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 sierpnia 1980 r. w sprawie wpisów od skarg na decyzje administracyjne /Dz.U. nr 20 poz. 73/ zasądził od Wojewody Katowickiego kwotę złotych sześćset pięćdziesiąt pięć tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Inne orzeczenia z hasłem:
Wywłaszczanie nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Katowicach
Uzasadnienie

Decyzją z dnia 27 maja 1981 r. nr GT.IV-8221-5/61/81 Wojewoda Katowicki utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia 25 marca 1981 r. nr GT-RZ-SW-631/21/81 o wywłaszczeniu części nieruchomości o pow. 726 m2 za odszkodowaniem w kwocie 13.068 zł. Wywłaszczona część nieruchomości, według wniosku Okręgowej Dyrekcji Rozbudowy Miasta i Osiedli Wiejskich w T., jest niezbędna dla przebudowy drogi.

Na powyższą decyzję złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego współwłaściciel wywłaszczanej nieruchomości - Władysław Ł., który zarzucał, że wysokość odszkodowania jest zaniżona, a połowa odszkodowania powinna być przyznana jego córkom, pomimo braku postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku po jego zmarłej żonie, Marii.

W dalszym ciągu zarzucał, że wywłaszczenie jest obecnie zbędne wobec wstrzymania robót inwestycyjnych, a działka jest zagospodarowana, obsadzona drzewami i krzewami owocowymi i powinna być w dalszym ciągu uprawiana. Wniósł zatem o wstrzymanie postępowania wywłaszczeniowego do czasu realizacji przebudowy drogi.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Katowicki wniósł o jej oddalenie, podając, że odszkodowanie za grunt zostało ustalone zgodnie z obowiązującymi przepisami, połowa odszkodowania zaś może być wypłacona tylko legitymowanym spadkobiercom nieżyjącej Marii Ł., po przedstawieniu prawomocnego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. W przedmiocie zaś celowości wywłaszczenia podniesiono, że wykonywane w roku bieżącym roboty inwestycyjne będą wymagały częściowego zajęcia omawianej nieruchomości.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 196 par. 1 Kpa naczelny Sąd Administracyjny uprawniony jest do kontroli decyzji administracyjnych pod kątem ich zgodności z prawem.

Poza sporem jest, że przedmiotem wywłaszczenia jest część zagospodarowanej działki gruntu o pow. 726 m2, która jest ogrodzona i obsadzona drzewami i krzewami owocowymi. Prezydent Miasta zaś decyzją z dnia 25 marca 1981 r. ustalił jedynie odszkodowanie za grunt. W uzasadnieniu tejże decyzji jest wzmianka, że za składnik roślinny odszkodowanie zostanie wypłacone na mocy odrębnej umowy. Decyzja ta zatem została wydana niezgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 w związku z art. 8 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/, albowiem nie ustaliła pełnego odszkodowania za wywłaszczaną i zagospodarowaną nieruchomość. Artykuł 23 ust. 2 cytowanej ustawy zezwala na odroczenie ustalenia odszkodowania, lecz tylko na okres do trzech miesięcy od wydania decyzji o wywłaszczeniu, nie pozwala zaś na umowne ustalenie wysokości odszkodowania, jeśli jest ono sporne /już w odwołaniu skarżący kwestionował ustalenia dotyczące wartości składnika roślinnego i ogrodzenia/, gdyż prowadziłoby to do konieczności dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.

Podniesiony w skardze zarzut, że wywłaszczenie jest obecnie zbędne w świetle końcowej części pisma Prezydenta Miasta T. z dnia 6 lipca 1981 r. nr GT-1RZ-SW-631/21/81 i z tego też względu - przy ponownym rozpoznaniu sprawy - organ I instancji powinien zbadać celowość wywłaszczenia lub ewentualnie rozważyć możliwość zawieszenia postępowania do czasu ustalenia rzeczowego zakresu niezbędnych prac zabezpieczających.

Zarzut skarżącego, że połowa odszkodowania powinna być przyznana jego córkom pomimo braku postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłej żonie Marii, jest bezzasadny, albowiem do stwierdzenia praw spadkowych właściwy jest jedynie sąd powszechny, a nie organ administracji państwowej prowadzący postępowanie wywłaszczeniowe.

W tym stanie faktycznym i prawnym - stosownie do art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa - orzeczono jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach wydano na podstawie art. 208 Kpa.

Strona 1/1
Inne orzeczenia z hasłem:
Wywłaszczanie nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Katowicach