Kwoty spłaconych w danym roku podatkowym kredytów bankowych lub pożyczek z zakładu pracy, zaciągniętych na cele określone w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 42 poz. 188 ze zm./ podlegają odliczeniu od dochodów przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem wyrównawczym /par. 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1983 r. w sprawie podatku wyrównawczego - Dz.U. nr 42 poz. 189 ze zm./, bez względu na to, czy osoba mająca korzystać z tych odliczeń była podatnikiem podatku wyrównawczego w roku podatkowym, w którym kredyt lub pożyczkę zaciągnęła.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Adama P. na decyzję Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 30 grudnia 1987 r. w przedmiocie wymiaru podatku wyrównawczego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił w części zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w Rzeszowie kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Izba Skarbowa w Rzeszowie decyzją nr IS.IV-2-823-5-28/87 z dnia 30 grudnia 1987 r. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z Rz. z dnia 15 października 1987 r., którą wymierzono Adamowi P. podatek wyrównawczy za 1986 r. w wysokości 120.680 zł.
Decyzję Izby Skarbowej w Rzeszowie oraz utrzymaną przez nią w mocy decyzję organu podatkowego I instancji Adam P. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie. W skardze zarzucił, że z naruszeniem przepisów prawa do podstawy opodatkowania podatkiem wyrównawczym za 1986 r. wliczono mu otrzymaną przez niego premię w wysokości 60.000 zł, która w rzeczywistości była wynagrodzeniem za dodatkową pracę, obejmującą nadzór inwestorski nad inwestycją. Pracę tę wykonywał w większej części poza godzinami pracy, a premia ta stanowiła w zasadzie wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, ponieważ system wynagradzania projektantów w Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego w Rz. nie przewiduje możliwości wypłat wynagrodzeń za godziny nadliczbowe. Ponadto zarzucił, że nie odliczono mu od osiągniętego dochodu kwoty 26.926 zł, która stanowiła wysokość spłaconej przez niego w 1986 r. pożyczki, zaciągniętej w roku poprzednim w zakładzie pracy na uzupełnienie wkładu mieszkaniowego do spółdzielni mieszkaniowej.
Izba Skarbowa w Rzeszowie wniosła o oddalenie skargi, twierdząc, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. W odpowiedzi na skargę i w wystąpieniu na rozprawie podkreślono, że brak było podstaw prawnych do pomniejszenia skarżącemu podstawy opodatkowania podatkiem wyrównawczym za 1986 r.: o 60.000 zł, które zostały wypłacone skarżącemu w formie premii, gdyż nie było to wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, o kwotę 26.926 zł zaś, stanowiącą spłatę w 1986 r. pożyczki, jaka została zaciągnięta przez skarżącego w 1985 r. z zakładowego funduszu mieszkaniowego na uzupełnienie wkładu mieszkaniowego w spółdzielni mieszkaniowej, gdyż w czasie jej zaciągania skarżący nie był podatnikiem podatku wyrównawczego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona w części, w jakiej odmówiono skarżącemu, przy ustalaniu podstawy opodatkowania w podatku wyrównawczym za 1986 r., odliczenia od osiągniętego przez niego w tym roku dochodu części spłaconej przez niego w tym roku pożyczki, zaciągniętej w zakładzie pracy na uzupełnienie wkładu mieszkaniowego do spółdzielni mieszkaniowej.
Zgodnie z par. 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1983 r. w sprawie podatku wyrównawczego /Dz.U. nr 42 poz. 189 ze zm./ kwoty spłaconych w danym roku podatkowym kredytów bankowych lub pożyczek z zakładu pracy, zaciągniętych na cele określone w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 42 poz. 188 ze zm./, podlegają odliczeniu od dochodów przy ustalaniu podstawy opodatkowania w podatku wyrównawczym. Nie ma więc znaczenia to, czy osoba mająca korzystać z tych odliczeń była, czy nie była podatnikiem podatku wyrównawczego w roku podatkowym, w którym kredyt lub pożyczkę zaciągnęła.