1. Pomieszczenie zastępcze powinno odpowiadać również warunkom wymienionym w par. 119 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/.
2. Jeżeli strona zgłasza zarzuty co do stanu technicznego wskazanego jej pomieszczenia zastępczego, rozstrzygnięcie organu administracji w przedmiocie przydziału tego pomieszczenia powinno być poprzedzone opinią służb budowlanych stwierdzającą, czy pomieszczenie to spełnia warunki wskazane w cytowanym rozporządzeniu.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Michała B. na decyzję Wojewody Przemyskiego z dnia 13 sierpnia 1981 r. w przedmiocie przydziału pomieszczenia zastępczego i na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Miasta J. z dnia 26 maja 1981 r., a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Przemyskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Mieczysława K. wystąpiła do Urzędu Miasta w J. o wykonanie wyroku Sądu Rejonowego w J. z dnia 25 października 1971 r. IC 630/70 orzekającego eksmisję Michała B. z lokalu w domu nr 6 przy ul. 29 Listopada w J.
Decyzją z dnia 26 maja 1981 r., nr NZ.GT-VI-8174-1/?32/81 Naczelnik Miasta J. nakazał Michałowi B. przeniesienie się do przydzielonego mu jako pomieszczenie zastępcze jednoizbowego mieszkania o powierzchni 20,50 m2 w domu nr 40a przy ul. R. w J. W uzasadnieniu wskazał na wymieniony wyżej wyrok.
Michał B., odwołując się od tej decyzji, zarzucił, że wykonano wyrok sprzeda 10 lat i na rzecz nieuprawnionego wierzyciela, a ponadto, że wskazano mu pomieszczenie zastępcze nie nadające się na stały pobyt ludzi, gdyż jest ono zdewastowane, wobec czego jego stan techniczny powinien być oceniony przez biegłych. Podniósł również, że Mieczysław K. dopiero od roku jest właścicielką domu, w którym znajduje się sporne mieszkanie, a poza tym ma jeszcze dwa inne mieszkania.
Po przeprowadzeniu rozprawy Wojewoda Przemyski, decyzją z dnia 13 sierpnia 1981 r., nr GT-III-8174/79/81, utrzymał w mocy orzeczenie Naczelnika Miasta motywując je podobnymi argumentami. Stwierdził również, że oględziny dokonane na miejscu wykazały, iż pomieszczenie przy ul. R. 40a wyposażone jest w trzon kuchenny, źródło poboru wody, w.c. i pomieszczenie gospodarcze, a więc spełnia wymagania określone w art. 7 prawa lokalowego.
Na tę ostateczną w toku instancji decyzję Michał B. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Uzupełniając w niej zarzuty zawarte w odwołaniu podał, że dom, w którym mieści się wskazane mu pomieszczenie, jest zagrzybiony i bardzo zniszczony, od lat nie zamieszkały i nadaje się tylko do rozbiórki. Odmiennym ustaleniom organów administracji przypisuje niezgodność ze stanem faktycznym. Wskazał też na zły stan swojego zdrowia i inwalidztwo II grupy, co wymaga odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wykonania wyroku - jak wyjaśnił - nie domaga się poprzednia właścicielka domu, Julia F., na której rzecz opiewał.
Odpowiadając na skargę organ II instancji podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jakkolwiek przytoczonym a wstępie wyrok istotnie wydany został na skutek powództwa wniesionego przez Julię F., to jednak klauzula wykonalności nadana została w czasie, gdy właścicielką domu była już Mieczysława K., albowiem w dniu 13 listopada 1980 r. Mogła ona zatem, jako wierzycielka, wystąpić o eksmisję. W postępowaniu administracyjnym nie wyjaśniono jednak w sposób nie budzący wątpliwości, czy pomieszczenie zastępcze, do którego Michał B. ma się przenieść, nadaje się na stały pobyt ludzi w rozumieniu również par. 119 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Skarżący podnosił już w swoim odwołaniu, że stan techniczny budynku wskazuje na zagrożenia bezpieczeństwa dla życia i mienia, a sam lokal nie nadaje się na pobyt ludzi. Przed ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy obowiązkiem organu było zatem zasięgnięcie opinii służb budowlanych dla ustalenia tak istotnych okoliczności. Czynności tych nie może zastąpić notatka służbowa z dnia 7 sierpnia 1981 r. z oględzin lokalu, nie podpisana przez osoby biorące w nich udział i nie zawierająca odpowiedzi na zarzuty wysuwane przez Michała B. Wymieniony nie został też powiadomiony o terminie przeprowadzania oględzin i w konsekwencji nie brał w nich udziału.
Stwierdzone uchybienia stanowią naruszenie przepisów art. 7, art. 10 par. 1, art. 77, art. 79, art. 81 i art. 107 par. 3 Kpa i mogły w sposób istotny wpłynąć na wynik sprawy.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na zasadzie art. 207 par. 1 i par. 6 pkt 3 Kpa uchylił w całości wydane w sprawie orzeczenia obu instancji.
O kosztach orzeczono na zasadzie art. 208 Kpa.