Art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ nie określa, jaki czas musi osoba zamieszkiwać pod danym adresem, by uznać jej pobyt za stały, lecz jedynie określa termin zarejestrowania tego pobytu we właściwym organie. Nieprzebywanie bezpośrednio po zameldowaniu na pobyt stały pod wskazanym adresem nie dowodzi jeszcze braku zamiaru pobytu stałego pod tym adresem.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Joanny K. na decyzję Wojewody Tarnowskiego z dnia 17 kwietnia 1982 r. w przedmiocie uchylenia decyzji Naczelnik Miasta D., orzekającej wymeldowanie Tomasza T. z miejsca zameldowania na pobyt stały.
Decyzją z dnia 19 marca 1982 r. Naczelnik Miasta D. orzekł o obowiązku wymeldowania Tomasza T. z miejsca stałego pobytu w D. przy ul. P. nr 34 i zameldowania go także w D. przy ul. L. nr 9 m 19. Powołując się na art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/, stwierdził, że w toku postępowania dowodowego ustalono, iż Tomasz T. - mimo zameldowania w budynku przy ul. P. nr 34, w lokalu tym nie zamieszkuje na stałe, jest bowiem studentem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rz., gdzie jest zameldowany na pobyt czasowy a w czasie wolnym od zajęć przebywa u swojej matki.
W odwołaniu od tej decyzji Tomasz T. podniósł, że jest właścicielem mieszkania, które odziedziczył po ojcu i zajmuje je w czasie ferii, a po studiach zamierza zamieszkać w nim na stałe. Przyznał, że odwiedza swoją matkę zamieszkałą przy ul. L. nr 9, lecz uznał to za rzecz normalną, tym bardziej że jako kawaler nie prowadzi własnej kuchni.
Wojewoda Tarnowski, decyzją z dnia 17 kwietnia 1982 r. nr SA.III-6213/3/82, uchylił zaskarżoną decyzję i orzekł, że zameldowanie Tomasza T. w części budynku przy ul. P. nr 34 jest zgodne z przepisami ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. W uzasadnieniu stwierdził, że mimo braku ciągłości zamieszkania nastąpiła faktyczna zmiana miejsca pobytu stałego Tomasza T. Fakt studiowania w Rz. powoduje, że nie może on w sposób ciągły przebywać w spornym mieszkaniu. Decydujące znaczenie przy określaniu charakteru pobytu ma zamiar osoby co do stałego lub czasowego pobytu. Odnosi się to zwłaszcza do zmiany pobytu stałego w czasie zameldowania w innej miejscowości na pobyt czasowy. Tomasz T. zamieszkał w umeblowanym lokalu i wyraził zamiar mieszkania w nim po zakończeniu studiów. Ześrodkował zatem w tym lokalu swoje stosunki osobiste, co w powiązaniu z zamiarem wystarcza do zameldowania osoby na pobyt stały.
Skarżąc decyzję Wojewody Tarnowskiego do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Joanna K. zarzuciła, że Tomasz T. nie jest właścicielem całego budynku, lecz jedynie jego części odziedziczonej po ojcu. Ze względu jednak na jego stosunek do ojca, utracił on moralne prawo do pobytu w tym domu.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Tarnowski podtrzymał swoje stanowisko. Powołał się na funkcję ewidencji ludności oraz uniezależnienie zameldowania od uprawnień do zajmowania lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Z kolei, opierając się na art. 48 tej ustawy, urząd prowadzący ewidencję ludności jest obowiązany na podstawie zgłoszenia dokonać zameldowania lub wymeldowania przez zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca jej pobytu. Wynika z tego, że fakt rejestracji, jakim jest zameldowanie, jest czynnością materialno-techniczną, rodzącą skutki prawne. O charakterze pobytu decyduje faktyczny zamiar osoby podlegającej obowiązkowi meldunkowemu, a nie werbalnie zgłoszona deklaracja. Dlatego w razie wątpliwości muszą być w sprawie badane okoliczności towarzyszące zameldowaniu.