Skarga Jana i Marii T. na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie sprostowania decyzji
Uzasadnienie strona 2/2

Wspomniana decyzja Wojewody (...) z dnia 9 lutego 1993 r. została zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargą wniesioną przez Marię i Jana T. Domagając się stwierdzenia nieważności decyzji w części uchylającej postanowienie Burmistrza Gminy T. z dnia 11 grudnia 1992 r. bądź też uchylenie jej w tym samym zakresie, skarżący zarzucili, że pominięcie w akcie własności ziemi wskazania nieruchomości władnącej przy równoczesnym wskazaniu w akcie tym działek obciążonych służebnością gruntową jest uchybieniem /błędem pisarskim czy oczywistą omyłką/, podlegającym sprostowaniu w trybie art. 113 par. 1 Kpa. Odmienne co do tego stanowisko, zajęte w zaskarżonej decyzji, jest niesłuszne. Zdaniem skarżących, stwierdzona omyłka powinna podlegać sprostowaniu, tym bardziej że ustanowienie służebności gruntowej znajduje w pełni potwierdzenie w dowodach zebranych w postępowaniu uwłaszczeniowym, zakończonym aktem własności ziemi z dnia 3 lipca 1979 r.

Wojewoda (...) wniósł o oddalenie skargi. Podtrzymał w całości swe dotychczasowe stanowisko, podkreślając, że postanowienie o sprostowaniu naruszało przepisy art. 113 Kpa i art. 123 par. 2 Kpa, doprowadzając do merytorycznej zmiany aktu własności ziemi.

Rozpoznając skargę, Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, co następuje:

Istota zagadnienia w niniejszej sprawie, jeśli się zważy na tok postępowania administracyjnego i treść wydanych w nim rozstrzygnięć, sprowadza się do oceny występowania bądź braku przesłanek koniecznych do sprostowania aktu własności ziemi /decyzji administracyjnej/. W tym zakresie podzielić trzeba poglądy i zapatrywania Wojewody co do braku podstaw do orzekania o sprostowaniu aktu własności ziemi. Stosownie bowiem do przepisu art. 113 par. 1 Kpa sprostowaniu podlegają jedynie błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki popełnione w decyzjach wydanych przez organ administracji. Oznacza to, że sprostowanie nie może wykraczać poza granice określone powyższym przepisem. Przyjęta w nim klasyfikacja wad jest wyczerpująca. Te wady decyzji charakteryzuje przy tym ich oczywistość, stanowiąca równocześnie normę dopuszczalności sprostowania. Wynika z tego, że sprostowanie nie może prowadzić do zmiany merytorycznej orzeczenia. Oczywistość błędu pisarskiego, rachunkowego czy też innego powinna wynikać bądź z natury samego błędu, bądź z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, z treścią wniosku czy też innymi okolicznościami. W szczególności oczywista omyłka w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu to widoczne, niezgodne z zamierzonym, niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia czy też opuszczenie jakiegoś wyrazu.

W świetle powyższych uwag nie można uznać za błąd pisarski lub oczywistą omyłkę, podlegającą sprostowaniu na podstawie art. 113 par. 1 Kpa, niezamieszczenia w akcie własności ziemi oznaczenia nieruchomości władnących z tytułu służebności gruntowej obciążającej działki nabyte w drodze uwłaszczenia. Rozstrzygnięcie w tym przedmiocie, to jest co do służebności gruntowej, jest rozstrzygnięciem o istocie sprawy i nie może być dokonywane w drodze postanowienia o sprostowaniu błędu czy innej oczywistej omyłki.

W tym stanie rzeczy skargę wynikającą z odmiennej wykładni przepisu art. 113 Kpa należało uznać za pozbawioną uzasadnionych podstaw i oddalić ją na podstawie art. 207 par. 5 Kpa.

Strona 2/2