Zakres stosowania postanowienia ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/ o niepodawaniu do publicznej wiadomości nazwisk osób korzystających z pomocy społecznej /art. 36 ust. 2/ nie może być ograniczony z tego powodu, że inne przepisy przewidujące udzielanie świadczeń o podobnym charakterze - na cele mieszkaniowe lub ekonomiczne usamodzielnienie się - nie zawierają takich ograniczeń bądź nawet nakazują podawanie do publicznej wiadomości nazwisk osób korzystających z tej formy świadczeń.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi Gminy P. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody K. w przedmiocie realizacji świadczeń na podstawie ustawy o pomocy społecznej - skargę oddalił.
Wojewoda rozstrzygnięciem nadzorczym z 28 kwietnia 1992 r., wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, stwierdził nieważność par. 3 ust. 2 uchwały (...) Rady Gminy P. z 23 marca 1992 r. w sprawie Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej, jako sprzecznego z prawem. W przepisie tym postanowiono, że "decyzje o przyznaniu pomocy ze środków GOPS powinny być podawane do publicznej wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty /dotyczy to pomocy mieszkaniowej oraz pomocy na ekonomiczne usamodzielnienie/.
Wojewoda stanął na stanowisku, że przepis ten pozostaje w sprzeczności z art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/, który stanowi, że nie należy podawać do publicznej wiadomości nazwisk osób korzystających z pomocy społecznej oraz rodzaju i zakresu przyznawanego świadczenia.
Rada Gminy P., po podjęciu w tym przedmiocie uchwały na podstawie art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody wnosząc o jego uchylenie, jako wydanego z naruszeniem między innymi art. 36 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem skargi, postanowienia art. 36 ust. 2 tej ustawy o niepodawaniu do publicznej wiadomości osób korzystających z pomocy społecznej nie stosuje się do świadczeń, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 tej ustawy, a które dotyczą pomocy na ekonomiczne usamodzielnienie się.
W skardze powołano się także na art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, który w odniesieniu do pożyczek udzielonych przez rejonowe urzędy pracy bezrobotnym na podjęcie działalności gospodarczej nakazuje ogłaszanie do publicznej wiadomości wykazu osób, którym takie pożyczki przyznano.
Pomoce udzielane na podstawie tego przepisu oraz art. 24 ustawy o pomocy społecznej są do siebie zbliżone z uwagi na treść, jak i cel oraz funkcję.
W skardze podniesiono także, iż zakwestionowany przez Wojewodę przepis uchwały Rady Gminy P. nie dotyczy wszystkich świadczeń pomocy społecznej, lecz tylko pomocy mieszkaniowej oraz pomocy na ekonomiczne usamodzielnienie się.
Wojewoda wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Postanowienie art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/ dotyczące niepodawania do publicznej wiadomości nazwisk osób korzystających z pomocy społecznej, odnosi się także do świadczeń, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 tej ustawy.
W świetle postanowień art. 36 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, stanowisko Wojewody zajęte w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym jest zgodne z prawem. Z postanowień art. 36 ust. 1 tej ustawy nie można przyjąć, że ust. 2 tego artykułu nie ma zastosowania do świadczeń, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 tej ustawy.
Zakres stosowania postanowienia ustawy o pomocy społecznej o niepodawaniu do publicznej wiadomości nazwisk osób korzystających z pomocy społecznej /art. 36 ust. 2/ nie może być ograniczony z tego powodu, że inne przepisy przewidujące udzielanie świadczeń o podobnym charakterze - na cele mieszkaniowe lub ekonomiczne usamodzielnienie się - nie zawierają takich ograniczeń bądź nawet nakazują podawanie do publicznej wiadomości nazwisk osób korzystających z tej formy świadczeń.
W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie narusza prawa, Sąd opierając się na art. 207 par. 5 Kpa, orzekł jak w sentencji.