Brak jest normalnego związku między błędnym w treści zgłoszeniem celnym podatnika a niepobraniem przez płatnika podatku obrotowego od towaru objętego tym zgłoszeniem.
Wadliwe jest stanowisko, że podatnik wprowadził Urząd Celny w błąd, co stanowiło wystarczającą podstawę do zwolnienia płatnika od odpowiedzialności za niepobrany podatek i obciążenia nim - na podstawie art. 15 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ - podatnika.
W dniu 24 marca 1991 r. P.-C. w W. dokonał jednego zgłoszenia celnego aparatury do destylacji lub rektyfikacji, a w dniu 30 marca 1991 r., - dwóch zgłoszeń celnych tej aparatury. Urząd Celny w P. zrewidował całość towaru. Wyjątek dotyczył jednej z przesyłek zgłoszonych w dniu 30 marca 1991 r., którą zrewidowano tylko w części. We wszystkich przypadkach stwierdzono zgodność rodzaju towaru ze zgłoszeniem celnym. Nie obliczono także i nie pobrano podatku obrotowego.
Okazało się jednak, że zgłoszenie celne nr 3970/1003 z dnia 30 marca 1991 r. dotyczyło drutu zbrojeniowego oraz taśm i kotw stalowych. W związku z tym Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 30 grudnia 1991 r. stwierdził nieważność decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w P. zawartej w tym zgłoszeniu w części dotyczącej wymiaru cła.
Z kolei Urząd Skarbowy w P. decyzją z dnia 15 listopada 1993 r., działając na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1983 r. o podatku obrotowym /Dz.U. nr 43 poz. 191 ze zm./ oraz art. 3 ust. 4, art. 14 ust. 2 i art. 15 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ ustalił zobowiązanie podatkowe w podatku obrotowym w wysokości 72.810 zł i orzekł o odpowiedzialności Urzędu Celnego w P. za niepobrany podatek.
Izba Skarbowa w P. - po rozpatrzeniu odwołania - decyzją z dnia 8 lutego 1994 r. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu decyzji podała, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym obowiązek obliczenia i pobrania podatku obrotowego ciążył na Urzędzie Celnym jako płatniku.
Obowiązku tego nie dopełnił on i dlatego na podstawie art. 15 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych orzeczono o jego odpowiedzialności za podatek. Wcześniej jednak ustalono wysokość zobowiązania podatkowego.
W skardze na ostateczną decyzję organu II instancji - tak jak w odwołaniu - Urząd Celny podniósł, że naruszony został art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych. Zgodnie z tym przepisem płatnik odpowiada całym swoim majątkiem za podatek nie pobrany od płatnika lub pobrany w kwocie niższej od należnej chyba, że nastąpi to z winy podatnika.
Przepis art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Prawo Celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./ nakłada na podmiot dokonujący obrotu towarowego z zagranicą towarem, którego rodzaj lub ilość wskazują na przeznaczenie do działalności gospodarczej, obowiązek złożenia pisemnego wniosku o wszczęcie postępowania celnego. P.-C. taki wniosek złożył. W rubryce "wartość celna" podał, że przywieziony z zagranicy towar jest wolny od podatku. Towar ten określił jako aparaturę do rektyfikacji lub destylacji przy realizacji kompletnej olejarni pod klucz. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika zatem, że importer działając umyślnie wprowadził w błąd Urząd Celny. Okoliczność ta zaś wyłącza odpowiedzialność płatnika za niepobrany podatek. Art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych nie wymaga przy tym, aby płatnik wykazał, że niepobranie podatku nastąpiło z wyłącznej winy podatnika. Wystarcza więc wykazanie, że podatnik swoim działaniem przyczynił się do tego.