Naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego /Dz.U. nr 84 poz. 386/ należy traktować jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 206 Kpa Sąd Administracyjny nie jest związany granicami skargi co oznacza między innymi, że może on uwzględnić skargę także ze względu na inne uchybienia niż te, które podniosła strona skarżąca.
Decyzje określające podatek dochodowy od osób fizycznych wydane zostały w 1995 r. a więc w okresie gdy obowiązywała już ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego /Dz.U. nr 84 poz. 386/.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy z dniem 1 stycznia 1995 r. wszelkie prawa majątkowe, a także zobowiązania i należności pieniężne powstałe przed tą datą a płatne po tej dacie podlegają przeliczeniu w sposób wskazany w tej ustawie.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach, jeżeli z przepisów prawa wynika obowiązek wykonania zobowiązania podatkowego bez uprzedniego doręczenia decyzji, zobowiązanie podatkowe powstaje z chwilą zaistnienia okoliczności, z którymi przepisy prawa łączą powstanie takiego zobowiązania.
Z chwilą więc zaistnienia warunków określonych w art. 3 i art. 4 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje zobowiązanie podatkowe.
W sprawie niniejszej zobowiązanie podatkowe powstało w 1993 r., a więc przed 1 stycznia 1995 r. Decyzje obu instancji wydane zostały w trybie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych i określają one jedynie wysokość zobowiązania już istniejącego, będącego już w tym momencie zaległością podatkową.
Z tych też przyczyn naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego /Dz.U. nr 84 poz. 386/ należy traktować jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa ponieważ istnieje oczywista sprzeczność między treścią przepisu, a rozstrzygnięciem objętym decyzją powodującym gospodarcze i społeczne skutki niemożliwe do zaakceptowania jako aktu wydanego przez organy państwowe.
Stwierdzenie nieważności decyzji zaskarżonej pozbawia faktycznie Sąd możliwości ustosunkowania się do treści decyzji zawartej w uzasadnieniu, bowiem byłaby to tylko polemika Sądu z nieważnymi decyzjami, których skutki odnoszą się do chwili ich wydania.
Z tych też przyczyn na podstawie art. 207 par. 3 Kpa w związku z art. 208 Kpa oraz art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ należało orzec jak wyżej.