Korzystanie ze zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego od przychodów z prowadzonej działalności handlowej nie uprawnia do zwolnienia od obowiązku uiszczenia opłaty targowej, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym po rozpatrzeniu odwołania K. W. od decyzji Prezydenta Miasta ustalającej opłatę targową od odwołującego w kwocie 18 mln zł z tytułu prowadzenia sprzedaży na targowisku - orzekło o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.
W świetle ustaleń i wywodów zawartych w tej decyzji K. W. w miesiącach kwietniu, maju i czerwcu 1993 r. prowadził z przyczepy campingowej sprzedaż w zakresie małej gastronomii. Zgodnie z par. 2 ust. 3 i par. 3 uchwały Rady Miejskiej w sprawie wysokości dziennych stawek opłaty targowej wysokość dzienna tej opłaty wynosi 900.000 zł. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych opłatę targową pobiera się m.in. od osób fizycznych dokonujących sprzedaży na targowiskach, a są nimi - zgodnie z ust. 2 tego przepisu - wszelkie miejsca, na których prowadzony jest handel z ręki, koszów, stoisk, przyczep, pojazdów samochodowych itp. Z przepisu tego nie wynika, by traktowanie oznaczonego terenu jako targowiska uzależnione było od jego tytułu prawnego. Miejsce prowadzenia sprzedaży nie ma znaczenia dla istnienia obowiązku uiszczania opłaty targowej, bez względu na to, czy za korzystanie z niego pobierany jest czynsz. Opłata targowa ma charakter samoistny i nie zwalnia od obowiązku jej spełniania fakt opłacania podatku dochodowego.
Przyczepa, z której odwołujący dokonuje sprzedaży, nie jest budynkiem w rozumieniu przepisów powołanej ustawy i nie zmienia jej charakteru dokonana przez odwołującego jej adaptacja na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.
Z tych samych powodów Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta.
W skardze na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego K. W. wniósł o jej uchylenie. Skarga zarzuca, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych i z ustawą o działalności gospodarczej, która zwolniła skarżącego od opłacania podatków na okres 2 lat, a czego nie uwzględniła uchwała Rady Miasta dotycząca ustalenia wysokości dziennych stawek opłaty targowej. Żądanie tak wysokiej opłaty targowej od skarżącego zmusza go do zaprzestania prowadzenia przedmiotowej działalności.
Wskazana uchwała nadto - zdaniem skargi - odnosi się do targowisk - terenów komunalnych, zaś skarżący działalność handlową prowadzi na terenach PKP i za to świadczy czynsz dzierżawny. W związku z tym nie obciąża go obowiązek spełniania przedmiotowej opłaty.
Prowadzona działalność handlowa przez skarżącego dokonywana jest z przyczepy campingowej, która po jej adaptacji dla potrzeb tej działalności nie jest środkiem transportowym. Przyczepa ta spełnia wszystkie wymogi obiektu budowlanego i co najwyżej skarżący uiszczać winien podatek od nieruchomości, a nie opłatę targową.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w motywach zaskarżonych decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę zważył, co następuje:
W świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych obowiązek uiszczania opłaty targowej obciąża każdego dokonującego sprzedaży na targowiskach. Targowiskami zaś, w świetle ust. 2 powołanego przepisu, są wszelkie miejsca, w których prowadzony jest handel z ręki, koszów, stoisk, wozów konnych, przyczepy, pojazdów samochodowych itp. W świetle orzecznictwa na tle tego przepisu targowiskiem są "wszelkie miejsca", w których prowadzony jest handel i odnosi się to zarówno do targowisk utworzonych na podstawie nadal obowiązującego dekretu z dnia 2 sierpnia 1961 r. o targach i targowiskach, jak też do każdego innego miejsca, na którym prowadzony jest handel, chociażby to miejsce znajdowało się na terenie nie będącym własnością komunalną /por. wyroki SN z dnia 18 września 1993 r., III ARN 68/93 i 9 grudnia 1993 r., III ARN 66/93 - Prawo Gospodarcze 1994 nr 2 str. 5 i nr 3 str. 4/. W świetle powyższego nie są zasadne zarzuty skargi co do tego, że skarżący nie może być obciążony przedmiotową opłatą dlatego, że wydzierżawia teren prowadzenia działalności handlowej od Dyrekcji Kolei Państwowych.