stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji.
Decyzja I instancyjna wydana została samodzielnie przez Zastępcę Naczelnika Urzędu Skarbowego, zaś decyzja II instancyjna przez wicedyrektora Izby Skarbowej którzy w świetle art. 5 i art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1982 r. o urzędzie Ministra Finansów oraz o urzędach i izbach skarbowych /Dz.U. 1994 nr 106 poz. 511/ nie są organami administracji podatkowej władnymi do wydawania decyzji administracyjnych.
W świetle powołanych przepisów naczelnym organem administracyjnym w sprawach finansowych jest Minister Finansów i przez to w świetle art. 18 pkt 1 i art. 20 Kpa on jest tylko upoważniony do wydawania decyzji administracyjnych w sprawach należących do jego właściwości rzeczowej.
To samo odnieść należy do dyrektorów izb skarbowych i naczelników urzędów skarbowych, skoro w oparciu o art. 9 ust. 2 powołanej ustawy stoją oni na czele wskazanych instytucji. Wskazane osoby są więc tylko organami administracji finansowej właściwymi do wydania decyzji podatkowych.
Zgodnie z art. 268a Kpa wymienione wyżej organy mogą w formie pisemnej upoważnić pracowników kierowanej jednostki administracyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, w tym do wydawania decyzji administracyjnych, ale w myśl art. 107 par. 1 Kpa upoważniony pracownik w imieniu organu wydający decyzję administracyjną ma obowiązek powołania się na udzielone mu uprawnienie do wydawania decyzji.