Decyzja Urzędu Skarbowego, która została podpisana przez zastępcę naczelnika urzędu skarbowego, bez upoważnienia, o którym mowa w art. 268a Kpa, jest wydana z naruszeniem przepisów o właściwości zawartych w ustawie z dnia 29 grudnia 1982 r. o urzędzie Ministra Finansów oraz urzędach i izbach skarbowych /Dz.U. 1994 nr 106 poz. 511/.
stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ustanawia ogólną regułę, w myśl której koszty uzyskania przychodu mogą być potrącone tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Od tej zasady ustawa przewiduje wyjątek. Podatnicy mogą potrącać w danym roku podatkowym także koszty uzyskania przychodów poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, na odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego. Podatnicy mogą potrącać koszty uzyskania przychodów jeszcze nie poniesione faktycznie, lecz zgodnie z obowiązującymi przepisami już zaksięgowane - pod warunkiem, że odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego. Gdyby nie było możliwe zarachowanie wydatku do kosztów właściwego roku podatkowego, tj. do roku do którego się odnoszą - są one potrącalne w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.
Poprzedzająca decyzję zaskarżoną - decyzja Urzędu Skarbowego z dnia 10 listopada 1994 r. została podpisana przez zastępcę naczelnika urzędu skarbowego. Stanowi to naruszenie przepisów o właściwości zawartych w ustawie z dnia 29 grudnia 1982 r. o urzędzie Ministra Finansów oraz urzędach i izbach skarbowych. Przepis art. 9 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że na czele urzędu skarbowego stoi naczelnik urzędu skarbowego a na czele izby skarbowej dyrektor izby skarbowej. Tylko te organy są władne rozstrzygać w sprawach objętych kompetencjami kierowanych przez nich urzędów skarbowych /izb skarbowych/. Przepis art. 268a Kpa stanowi z kolei, że organ administracji państwowej może w formie pisemnej upoważniać pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie.
Brak takiego upoważnienia skutkuje naruszeniem przepisów o właściwości /art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa/, co jest podstawą stwierdzenia nieważności decyzji. W powyższej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny wychodząc poza granice skargi stwierdził nieważność decyzji pierwszoinstancyjnej i decyzji ostatecznej, która utrzymała w mocy decyzję nieważną.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził nieważność obu decyzji na podstawie art. 207 par. 3 Kpa w związku z art. 68 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, a o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.