Jeśli mimo uiszczenia opłaty skarbowej strona kwestionuje decyzję organu I instancji, wnosząc odwołanie, to brak jest podstaw do umorzenia postępowania na podstawie art. 105 Kpa.
Obie strony czynności cywilnoprawnych muszą być stronami w postępowaniu podatkowym. Wydanie decyzji bez udziału obu stron w postępowaniu ustalającym wysokość opłaty skarbowej od umów najmu rażąco narusza prawo /art. 28 Kpa/.
oddala skargę w części dotyczącej ustalenia zobowiązania podatkowego od umowy, stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w części ustalającej wysokość opłaty skarbowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzut naruszenia art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych okazał się nieuzasadniony. Wprawdzie w chwili wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe w opłacie skarbowej opłata skarbowa była uiszczona, lecz wszczęcie postępowania nastąpiło na żądanie strony skarżącej, która domagała się ustalenia wysokości opłaty skarbowej. Postępowanie to w świetle treści art. 5 ust. 1-3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych w związku z art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz 7 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ musi być kontynuowane, aż do wydania decyzji administracyjnej.
Należy zwrócić uwagę, iż mimo uiszczenia opłaty skarbowej strona skarżąca kwestionowała decyzję organu I instancji wnosząc odwołanie. W tym kontekście brak było podstaw do umorzenia postępowania na podstawie art. 105 Kpa.
Ustawa o zobowiązaniach podatkowych odróżnia decyzje ustalające wysokość zobowiązania podatkowego /art. 5 ust. 1/ oraz decyzje określające wysokość zobowiązania podatkowego /art. 5 ust. 3/. W przypadku zawarcia umowy cywilnoprawnej /tak jak w niniejszej sprawie/ zobowiązanie podatkowe powstaje na skutek zaistnienia okoliczności, z którymi prawo wiąże powstanie takiego obowiązku. Moment powstania takiego zobowiązania określa ustawa o opłacie skarbowej. Ponieważ decyzja wydana w trybie art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych określa jedynie wysokość zobowiązania już istniejącego, będącego już w tym momencie zaległością podatkową, moment doręczenia decyzji jest tylko początkiem biegu terminu do wniesienia odwołania od takiej decyzji.
Odwołanie takie będzie zasadne wówczas, gdy w decyzji błędnie przyjęto istnienie zobowiązania podatkowego albo gdy zobowiązanie powstało w kwocie niższej, niż przyjęto w decyzji.
Strona skarżąca nie kwestionowała wysokości zobowiązania podatkowego w opłacie skarbowej od umowy najmu zawartej ze Spółką z o.o. "P." w S. Twierdziła jedynie, że zobowiązanie podatkowe zostało w dacie wydania decyzji przez organ I instancji uregulowane.
W świetle wyżej wymienionych wyjaśnień należało więc skargę, w części dotyczącej ustalenia zobowiązania podatkowego od umowy najmu ze Spółką "P." w S. na podstawie art. 207 par. 5 oddalić.
W punkcie 2 b-f zaskarżonej decyzji ustalono opłatę skarbową od umów najmu zawartych z innymi niż "P." firmami. Należy w tym miejscu zauważyć, że przedmiotem postępowania przed organem I instancji nie były czynności cywilnoprawne i opłaty skarbowe od nich, które dotyczyłyby umów najmu zawieranych przez "S." S.P.S. w S. z podmiotami wymienionymi w pkt 2 b-f zaskarżonej decyzji. Podmioty te nie brały udziału w postępowaniu ani przed organem I instancji, ani przed Izbą Skarbową.
Z mocy art. 4 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej obowiązek uiszczenia opłaty ciąży solidarnie na stronach czynności cywilnoprawnych. Oznacza to, że strony czynności cywilnoprawnych muszą być stronami w postępowaniu podatkowym.
Wydanie zaskarżonej decyzji w pkt 2 b-f bez udziału obu stron w postępowaniu ustalającym wysokość opłaty skarbowej od umów najmu rażąco narusza prawo /art. 28 Kpa/ i dlatego w tej części zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą nieważności /art. 207 par. 3 Kpa/.