Tezy

1. Przez pojęcie "zakład pracy" należy rozumieć wyłącznie jednostkę gospodarki uspołecznionej w znaczeniu przepisów rozdziału 4: "Mieszkania zakładowe" ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/.

2. Pracownikowi przechodzącemu do innego zakładu pracy, nie będącego jednostką gospodarki uspołecznionej, nie przysługuje prawo do lokalu zamiennego i jest on obowiązany do opłacania czynszu najmu według stawki ustalonej dla danego zajmowanego lokalu, podwyższonej o 300 procent /par. 8 ust. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1987 r. w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne i użytkowe - Dz.U. nr 40 poz. 230 ze zm./.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w G. w przedmiocie ustalenia wysokości czynszu najmu za mieszkanie zakładowe.

Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu
Uzasadnienie strona 1/2

Dyrektor Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w P., po rozpatrzeniu odwołania Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa - Rolniczego Zakładu Doświadczalnego w W., decyzją ostateczną z dnia 8 sierpnia 1988 nr GKM-TM-8130/32/803/88, utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w G. z dnia 14 czerwca 1988 nr KGM. 8130/11/88 w sprawie ustalenia wysokości czynszu w kwocie 1889,50 zł za lokal mieszkalny położony w W. ul. W. 1, a zajmowany przez Barbarę Ł., na podstawie par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1987 r. w sprawie czynszu najmu za lokale mieszkalne i użytkowe /Dz.U. nr 40 poz. 230/. W uzasadnieniu swej decyzji organ odwoławczy stwierdził, między innymi, że Barbara Ł. rozwiązała stosunek pracy na zasadzie porozumienia stron, bez uzależnienia opróżnienia lokalu mieszkalnego, w związku z czym przysługuje jej lokal zamienny. Stan taki powoduje, że Barbara Ł. nie ma obowiązku płacenia podwyższonego czynszu.

Na decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w P. Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa Rolniczego Zakład Doświadczalny w W. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając jej między innymi:

1/ naruszenie właściwości rzeczowej przez Naczelnika Miasta i Gminy w G. ponieważ tego rodzaju sprawy są rozstrzygane w formie decyzji przez terenowe organy administracji państwowej o właściwości szczególnej do sprawy gospodarki mieszkaniowej stopnia podstawowego, tj. Kierownika Referatu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w G. który wszczął postępowanie administracyjne;

2/ naruszenie art. 57 ust. 3 pkt 2 prawa lokalowego przez błędną jego wykładnię. Zdaniem skarżącego rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron nie uprawnia Barbary Ł. do lokalu zamiennego, ponieważ nie podjęła ona pracy w innej jednostce gospodarki uspołecznionej, lecz prowadzi hodowlę lisów. Wobec powyższego istnieją podstawy prawne do naliczenia czynszu najmu podwyższonego o 300 procent. Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonych decyzji i o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy powtórzył argumenty zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny, nie będąc związany granicami skargi /art. 206 Kpa/, zważył, co następuje:

1. W rozpoznawanej sprawie zarzut skarżącego dotyczący naruszenia właściwości rzeczowej przez Naczelnika Miasta i Gminy w G. jest bezpodstawny.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terenowego /Dz.U. 1988 nr 26 poz. 183/ terenowymi organami administracji państwowej o właściwości szczególnej odpowiedniego stopnia są kierownicy wydziałów oraz równorzędnych jednostek organizacyjnych urzędów określeni w statucie, o którym mowa w art. 139 ust. 2, wykonujący ustalone w ustawach szczególne kompetencje z zakresu administracji państwowej. W miastach liczących do 50 tys. mieszkańców oraz w gminach prezydent miasta oraz naczelnik wykonuje równocześnie kompetencje terenowego organu administracji państwowej o właściwości szczególnej, jeżeli przepisy ustaw szczególnych lub uchwały rady narodowej stopnia podstawowego nie postanowią inaczej /ust. 2 art. 135/. Prezydent miasta lub naczelnik, o którym mowa w ust. 2 może upoważnić pracowników podległego mu urzędu do załatwienia określonych spraw w jego imieniu, w tym również do wydania decyzji administracyjnych /art. 135 ust. 3/. Z przedłożonych dokumentów do akt sprawy wynika, że miasto w G. liczy 10.820 mieszkańców, a miasto i gmina - 17.273. Nadto Naczelnik Miasta i Gminy w G. nie upoważnił kierownika Referatu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej do wydawania decyzji administracyjnych w sprawach lokalowych, a także w sprawach dotyczących wysokości czynszu ustalonego według stawek określonych przez Radę Ministrów. Z powyższego wynika jednoznacznie, że w niniejszej sprawie organem właściwym w przedmiocie ustalenia wysokości czynszu najmu za lokal mieszkalny zajmowany przez Barbarę Ł. jest Naczelnik Miasta i Gminy w G. jako terenowy organ administracji państwowej o właściwości szczególnej do spraw gospodarki mieszkaniowej stopnia podstawowego.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu