1. O tym czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy - decyduje okoliczność czy może je otrzymać tylko i wyłącznie pracownik.
2. Ustalenie przychodu w przypadku preferencyjnych kredytów pracowniczych sprowadza się do wyliczenia różnicy pomiędzy kosztem uzyskania kredytu na ogólnych warunkach stosowanych w danym banku, a kosztem uzyskania kredytu na warunkach preferencyjnych.
3. Przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym nie może być miarodajne przymierzenie się do stopy oprocentowania kredytu refinansowego. Podstawą wyliczenia przychodu z kredytu pracowniczego nie może stanowić różnica z zastosowania stopy oprocentowania kredytu refinansowego Narodowego Banku Polskiego a stopą preferencyjnego kredytu pracowniczego udzielonego przez bank - pracodawcę. Stopa kredytu refinansowego banku centralnego jest bowiem ceną nabycia kredytu przez bank komercyjny. Bank komercyjny natomiast udostępnia kredyty potencjalnym klientom z odpowiednią marżą.
4. Obowiązek uiszczenia podatku dochodowego od preferencyjnych kredytów pracowniczych powstaje dopiero od kredytów postawionych do dyspozycji począwszy od 1992 r., zgodnie bowiem z art. 58 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350/ weszła ona w życie z dniem 1 stycznia 1992 r.
5. Spłata kolejnych rat kredytu nie stanowi momentu, od którego powstaje przychód z preferencyjnego oprocentowania kredytu. Przychód ten powstaje w momencie postawienia kredytu do dyspozycji kredytobiorcy.
Władysław C. pismem z dnia 27.05.1993 r. zwrócił się do Urzędu Skarbowego w C. wnosząc w trybie art. 175 par. 1 Kpc jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, by organ podatkowy stwierdził nieistnienie obowiązku podatkowego z tytułu różnicy oprocentowania udzielonego mu w dniu 1.08.1991 r. kredytu pracowniczego i orzekł zwrot nienależnie pobranego z tego tytułu podatku w kwocie 2.598.000 zł przez płatnika - Bank Gospodarki Żywnościowej, Oddział Operacyjny w Ch.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. decyzją z dnia 15.06.1993 r. wniosek podatnika załatwił odmownie. W uzasadnieniu wyjaśnia, że różnica w oprocentowaniu pożyczek /kredytów/ udzielanych pracownikom przez banki, stanowi dochód tych pracowników w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, jako przychód ze stosunku pracy. Przychody te nie zostały zwolnione od podatku dochodowego. W art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wśród przychodów z innych źródeł, nie wymieniono przychodów z tyt. różnicy oprocentowania pożyczek, jednakże zawarte w tym przepisie sformułowanie "uważa się w szczególności" wskazuje, że katalog przychodów od osób fizycznych - pożyczki zwrotne nie stanowią dochodu podlegającego opodatkowaniu. Opodatkowaniu podlega natomiast jedynie wspomniana wyżej różnica oprocentowania.
W odwołaniu od powyższej decyzji Władysław C. podnosi, iż przepisy ustawy o opodatkowaniu osób fizycznych nie wyliczają wyraźnie tego typu dochodów jako podlegających opodatkowaniu. Natomiast zarządzenie Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 1992 r. wyraźnie dokonało podziału obywateli na nie posiadających równych uprawnień.
Izba Skarbowa w G. decyzją z dnia 4.08.1993 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję organu podatkowego I instancji. W uzasadnieniu wyjaśnia, że zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem takich, które zostały wymienione jako zwolnione od tego podatku. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego i stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, różnego rodzaju dodatki, nagrody i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń. Użyte w ww. przepisie sformułowanie "uważa się w szczególności" oznacza, że zostały tu wymienione najbardziej typowe dla danego źródła przychody. Ustawa jako akt najwyższej rangi nie może wymieniać wszystkich najdrobniejszych świadczeń uzyskiwanych przez pracowników poszczególnych zakładów pracy. Część tych przychodów została więc określona ogólnie jako wszelkie inne związane ze stosunkiem pracy. To, że np. różnica w oprocentowaniu kredytu nie została wymieniona w ustawie nie oznacza, że stanie się ona przychodem podlegającym opodatkowaniu dopiero z chwilą wprowadzenia takiego szczegółowego zapisu.