1. Postanowienia umów regulujących prawa i obowiązki stron stosunku cywilnoprawnego nie mogą zmieniać praw i obowiązków wynikających ze stosunków publicznoprawnych, jakimi są prawa i obowiązki podatkowe.
2. Przychód danego podatnika powoduje po jego stronie określone obowiązki podatkowe niezależnie od umówienia się z kontrahentem co do podziału uzyskanej z kontraktu sumy.
oddala skargę.
Urząd Skarbowy w G. określił Cukrowni podatek dochodowy od osób prawnych za rok 1992 w wysokości 6.618.150.000 zł, tj. o 241.120.000 zł więcej niż zadeklarował podatnik /6.377.030.000 zł/. Różnica w wysokości podatku dochodowego związana była z zaniżeniem przez Cukrownię dochodu na kwotę 498.000.000 zł, stanowiącą połowę nadwyżki ceny uzyskanej ze sprzedaży partii cukru odkupionego od Agencji Rynku Rolnego /dokonanej przez tę Cukrownię we własnym imieniu i na własny rachunek/, ponad cenę minimalną uzgodnioną z tą Agencją, którą to kwotę, zgodnie z umową, jednostka ta przekazała ww. Agencji.
Kwota ta zaksięgowana została przez Cukrownię jako zmniejszenie sprzedaży, co zdaniem organu podatkowego bezzasadnie obniżyło jej przychód. W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za przychód uważa się należne w roku podatkowym przychody, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Ponadto bezzasadnie Cukrownia zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu rezerwę utworzoną na kwotę 104.803.800 zł z tytułu należności, których nieściągalność nie została uprawdopodobniona.
Od decyzji tej Cukrownia odwołała się do Izby Skarbowej, kwestionując prawidłowość stanowiska urzędu skarbowego, tak co do nieuznania utworzonej rezerwy za koszt uzyskania przychodu, jak i co do uznania, że kwota 498.004.000 zł zwiększa jej dochód w 1992 r. Kwota ta bowiem stanowiła należność Agencji Rynku Rolnego, zgodnie z zawartą umową. Odwołująca się stwierdza także, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 9, art. 10, art. 35 oraz art. 107 Kpa.
Izba Skarbowa uznała za zasadne argumenty Cukrowni w kwestii utworzonej rezerwy na kwotę 104.803.700 zł, w związku z czym decyzją z 28.9.94 r. uchyliła zaskarżoną decyzję w części dotyczącej kwoty 41.920.000 zł, w pozostałej części utrzymując ją w mocy. Organ odwoławczy uznał bowiem za zasadne stanowisko urzędu skarbowego w zakresie zaliczenia do dochodu Cukrowni kwoty 498.000.000 zł przekazanej Agencji Rynku Rolnego z tytułu 50 procent różnicy ceny sprzedaży cukru ponad ustalone 4.800 zł za 1 kg zgodnie z umową z 3.12.91 r., przedmiotem której było określenie zasad, warunków i trybu postępowania przy zaliczkowym wykupie, przechowaniu i sprzedaży 7.000 ton cukru. Kwota ta, wbrew twierdzeniom Cukrowni, nie może być uznana za zwiększającą koszty zakupu towarów handlowych. Nie kwestionując skuteczności, pomiędzy stronami, zawartej przez nie umowy cywilnoprawnej, organ II instancji uważa jednak, że nie może ona naruszać obowiązków publicznoprawnych, do których zaliczają się zobowiązania podatkowe.
Decyzję tę Cukrownia zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie w zakresie kwoty 199.200.000 zł podatku dochodowego do przekazanej Agencji Rynku Rolnego kwoty 494.004.000 zł. Zdaniem skarżącej decyzja Izby Skarbowej narusza prawo materialne, tj. art. 7 i art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie uwzględnia słusznego interesu strony w myśl art. 7 i art. 11 Kpa. Cukrownia zauważa też, że organy podatkowe nie wyjaśniły swego stanowiska w kwestii nieuznania zaliczenia ww. kwoty jako zwiększenia kosztów sprzedaży i nie wskazały, jak i gdzie odnieść księgowo przekazane Agencji wartości.