Termin wskazany w art. 20 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ ma charakter terminu o jakim mowa w rozdziale 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, nie będąc terminem prawa materialnego, bowiem dotyczy czynności z zakresu postępowania administracyjnego a mianowicie rejestracji w urzędzie pracy.
Wobec tego termin taki może być przywracany na warunkach i trybie określonym w art. 58 i art. 59 Kpa.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie odmowy nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Decyzją z 5 października 1994 r. nr RUP-I-7112/91-10-31/007/94 Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy w K. orzekł, że H. G. nie nabyła prawa do zasiłku dla bezrobotnych z powodu nieprzepracowania 180 dni w okresie ostatnich dwunastu miesięcy i niespełnienia innych warunków ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./.
H. G. wniosła odwołanie od tej decyzji podnosząc, że terminu rejestracji nie mogła dotrzymać z uwagi na tok postępowania sądowego w przedmiocie prawa do zasiłku macierzyńskiego.
Decyzją z 9 listopada 1994 r. nr Or. 9112/180/94 Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Pracy w K, działając na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 oraz art. 20 ust 2 pkt 5 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ oraz par. 21 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Spraw Socjalnych z dnia 17 grudnia 1991 r. /Dz.U. 1991 nr 122 poz. 541/, a ponadto art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu tej decyzji przedstawiono następujące ustalenia:
H. G. zarejestrowała się po raz pierwszy jako osoba bezrobotna w Rejonowym Biurze Pracy w K. 29 marca 1990 r. nabywając prawo do zasiłku dla bezrobotnych, który pobierała do 30 kwietnia 1991 r. Z dniem 1 maja 1991 r., utraciła prawo do zasiłku dla bezrobotnych z powodu posiadania gospodarstwa rolnego. Z dniem 31 października 1991 r. prawomocnie nabyła prawo do zasiłku, które utraciła 18 listopada 1991 r., z powodu podjęcia pracy. Ponownie H. G. zgłosiła się w Rejonowym Urzędzie Pracy w K. 5 października 1994 r., przedkładając świadectwo pracy o zatrudnieniu od 19 listopada 1991 r. do 30 września 1993 r., oraz korzystaniu z zasiłku chorobowego od 3 września 1993 r. do 30 marca 1994 r. Została zarejestrowana jako bezrobotna bez prawa do zasiłku, ponieważ nie zgłosiła się w okresie 6 miesięcy od ustania prawa do świadczeń ZUS.
Wyjaśniono, że termin 6 miesięcy wymieniony w art. 20 ust. 2 pkt 5 ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu upłynął 30 września 1994 r.
Stwierdzono też, że H. G. nie wykazała prawdziwości twierdzenia, że po ustaniu zasiłku chorobowego zgłosiła się do Rejonowego Urzędu Pracy w K., gdzie poinformować ją miano o prawie do zasiłku macierzyńskiego i co miało stać się przyczyną starań o prawo do tego zasiłku również na drodze sądowej.
Ponadto przedstawiono treść art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu wywodząc, iż H. G. nie spełniała warunków określonych w tym przepisie.
H. G. wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę, której treść wskazywała, iż domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji. Skarżąca powołała się ponownie na to, iż starania o uzyskanie zasiłku macierzyńskiego wyłączały ubieganie się o prawo do zasiłku dla bezrobotnych.
Organ odwoławczy wniósł o oddalenie skarg.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W sprawie niniejszej nie budziło wątpliwości, że skarżąca zgłosiła się do Rejonowego Urzędu Pracy w K. z niewielkim przekroczeniem terminu wymienionego w art. 20 ust 2 pkt. 5 ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu, przy czym termin ten liczono od dnia zaprzestania przez skarżącą pobierania zasiłku chorobowego. Aczkolwiek brak było rozważań w tym zakresie, wydaje się, iż organ odwoławczy stanął na stanowisku, że nie istniały możliwości zniweczenia skutków upływu tego terminu.