Działający z umocowania gminy ośrodek pomocy społecznej /art. 46 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej - Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ w celu zawarcia umowy pożyczki oraz w celu dokonania zmian umowy /art. 24 ust. 3 tej ustawy/ składa oświadczenia woli, nie wydając decyzji administracyjnych.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Aleksandry P. na decyzję Wojewody (...) z dnia 17 listopada 1992 r. w przedmiocie odmowy umorzenia spłaty zaciągniętej pożyczki i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody (...) sto trzydzieści pięć tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Decyzją z dnia 21 września 1992 r. nr 9141/22/91/92 Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w W., powołując się na art. 43 ust. 1 i art. 24 ust. 7 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/, odmówił umorzenia spłaty pożyczki zaciągniętej przez Aleksandrę P. na ekonomiczne usamodzielnienie.
Aleksandra P. wniosła odwołanie od tej decyzji, ale decyzją z dnia 17 listopada 1992 r. nr WZPS. I. 8143/11/O/92 Wojewoda (...), działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 24 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tej decyzji podano, że Aleksandra P., lat 19, panna, z zawodu krawcowa, w czerwcu 1991 r. decyzją administracyjną uzyskała prawo do nie oprocentowanej pożyczki w wysokości 15 000 000 zł na ekonomiczne usamodzielnienie: działalność gospodarczą w zakresie krawiectwa damskiego lekkiego, kilimiarstwa i dziewiarstwa ręcznego. W czasie ubiegania się o pożyczkę była bezrobotna i nie zarejestrowała się w Rejonowym Biurze Pracy. W styczniu 1992 r. zwróciła się do Ośrodka Pomocy Społecznej w W. o przesunięcie terminu spłaty i decyzją z dnia 23 marca 1992 r. przesunięto termin spłaty rat do dnia 30 marca 1992 r. W marcu 1992 r. Aleksandra P. zwróciła się ponownie o przesunięcie terminu spłaty rat pożyczki na ekonomiczne usamodzielnienie. W wyniku tego decyzją z dnia 29 kwietnia 1992 r. umorzono oprocentowanie rat nie spłaconych w marcu i kwietniu 1992 r. oraz przesunięto dalszą spłatę tych rat do 1 czerwca 1992 r. W sierpniu 1992 r. Aleksandra P. zwróciła się o umorzenie pożyczki w związku z zamiarem poszerzenia działalności gospodarczej, przy czym od stycznia do czerwca 1992 r. spłaciła 6 mln zł pożyczki. Aleksandra P. z rodzicami i trójką rodzeństwa zajmuje mieszkanie własnościowe w domu jednorodzinnym. Rodzice są rencistami. W myśl art. 24 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej pożyczka może być umorzona w całości lub w części, gdy przyczyni się to do szybszego osiągnięcia celów pomocy społecznej, to jest do szybszego usamodzielnienia ekonomicznego. Pożyczki z funduszu społecznego przeznaczone są wyłącznie dla podopiecznych nie mających szansy na uzyskanie takiej pomocy z innych źródeł. Otrzymując pożyczkę, Aleksandra P. zapoznała się z treścią regulaminu obowiązującego w Ośrodku Pomocy Społecznej w W. Z zaciągniętej pożyczki Aleksandra P. przeznaczyła 2 000 000 zł na zakup tkanin i włóczki, 3 400 000 zł na zakup sprzętu do prowadzenia działalności, a pozostałą kwotę 9 600 000 zł - na wybudowanie lokalu, w którym miała prowadzić działalność, to jest pomieszczenia dobudowanego do jej domu. Obecnie jednak nie prowadzi się tam działalności i gromadzi się jedynie sprzęt. Działalność krawiecką natomiast prowadzi się w wynajętym lokalu. Dochody Aleksandry P. są niskie i nie pokrywają wydatków oraz kosztów najmu lokalu, a działalność prowadzona po otrzymaniu pożyczki nie doprowadziła do jej usamodzielnienia się. Pomysł rozszerzenia działalności gospodarczej i przeniesienia jej do innego punktu nie rokuje powodzenia.