Aleksandra P. wniosła skargę na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z treści skargi wynikało, iż domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji. Skarżąca wywodziła, że nie znała regulaminu pożyczki, pieniądze wypłacano jej częściami po przedstawieniu rachunków, wyznaczano wcześniejsze terminy płatności rat. Przedstawiła ocenę swojej działalności gospodarczej, twierdząc, że zmiana jej pierwotnej koncepcji na tzw. usługi dla ludności była ekonomicznie uzasadniona. Twierdzi też, że z pewnością wykorzysta inwestycję w postaci wybudowanego lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 206 Kpa granice skargi nie zwalniają Naczelnego Sądu Administracyjnego od obowiązku badania legalności decyzji.
Podstawą prawną zarówno udzielenia pożyczki jako formy świadczenia pieniężnego w celu ekonomicznego usamodzielnienia się, jak i umorzenia pożyczki w całości lub części jest art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/. Zgodnie z tym przepisem udzielenie pożyczki następuje w drodze umowy. Już więc z treści tego przepisu należy wyciągnąć wniosek, że udzielenie pożyczki następuje w formie odpowiadającej normom prawa cywilnego, to jest na skutek złożenia oświadczenia woli przez strony umowy pożyczki.
Konsekwencją takiego rozwiązania musi być i to, że zmiana umowy przez odstąpienie przez wierzyciela od żądania spełnienia świadczenia /umorzenie/ następuje również w postaci oświadczeń woli stron umowy pożyczki.
Jak z tego wynika, działający z umocowania gminy /art. 46 cytowanej ustawy/ ośrodek pomocy społecznej w celu zawarcia umowy pożyczki oraz w celu dokonania zmian umowy /art. 24 ust. 3 tej ustawy/ składa oświadczenia woli, nie wydając decyzji administracyjnych.
Ewentualne wątpliwości w tym zakresie usuwa art. 36 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, wyłączający stosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego do świadczeń przyznawanych na podstawie umów, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy, a więc i do pożyczki nie oprocentowanej.
Ostatecznie więc należy stwierdzić, że decyzje organów obu instancji zostały wydane bez podstawy prawnej, gdyż kwestia zasadności żądania zwrotu pożyczki może być rozpoznawana jedynie kategoriach prawa cywilnego, a nie w formie decyzji administracyjnej.
W tej sytuacji na podstawie art. 207 par. 1 i 3 w związku z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa stwierdzono nieważność zaskarżonych decyzji.