1. W świetle par. 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203 ze zm./ złożenie przez podatnika oświadczenia o rozpoczęciu przerwy w wykonywaniu działalności gospodarczej spowodowanej chorobą jest wystarczające do uzyskania przedłużenia okresu zwolnienia od podatków o cały okres przerwy w wykonywaniu działalności gospodarczej, jeżeli spełnione są również pozostałe warunki przewidziane w tym przepisie.
2. Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy /Dz.U. nr 42 poz. 337/, wydane na podstawie art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa /Dz.U. 1983 nr 30 poz. 143 ze zm./, nie może mieć zastosowania do rozstrzygnięć w przedmiocie udzielania przedłużeń zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego o cały okres przerwy w działalności gospodarczej, spowodowanej okolicznościami, o których mowa w par. 3 ust. 4 cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Lidii M. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 8 stycznia 1993 r. w przedmiocie odmowy przedłużenia zwolnienia od podatków z tytułu nowo uruchomionej działalności gospodarczej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w S., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w (...) pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Izba Skarbowa w (...) decyzją z dnia 8 stycznia 1993 r. nr PO. II. 825/150/92, po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez Lidię M. od decyzji Urzędu Skarbowego w S. z dnia 13 października 1992 r. odmawiającej przedłużenia zwolnienia od podatków z tytułu nowo uruchomionej działalności gospodarczej, na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu powyższej decyzji Izba Skarbowa wskazała, że Urząd Skarbowy w S. decyzją z dnia 21 sierpnia 1990 r. zwolnił od podatku obrotowego i dochodowego z tytułu nowo uruchomionej działalności gospodarczej przychody Lidii M. osiągane z handlu artykułami spożywczymi na okres od dnia 10 lipca 1990 r. do dnia 10 lipca 1992 r., na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203 ze zm./ oraz oświadczenia podatniczki o spełnieniu warunków tego rozporządzenia. Działalność podatniczki była prowadzona od dnia 10 lipca 1990 r. w zakresie i przy stanie zatrudnienia określonym dla opodatkowania w formie karty podatkowej. Pismem z dnia 15 marca 1991 r. podatniczka zgłosiła zawieszenie działalności handlowej od tego dnia do dnia 1 kwietnia 1992 r. z powodu kłopotów osobistych oraz zdrowotnych. W dniu 19 marca 1992 r. podatniczka zwróciła się do Urzędu Skarbowego z prośbą o przedłużenie zwolnienia podatkowego za czas zawieszonej działalności handlowej, uzasadniając prośbę tym, iż zawieszenie działalności było spowodowane komplikacjami zdrowotnymi. Urząd Skarbowy w S. decyzją z dnia 13 października 1992 r. odmówił podatniczce przedłużenia okresu zwolnienia, uzasadniając odmowę tym, że nie przedstawiła orzeczenia lekarskiego stwierdzającego czasową niezdolność do pracy, a także nie pobierała za ten okres zasiłku chorobowego z ZUS-u. Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, organ odwoławczy stwierdził, że podatniczka nie udokumentowała swojej choroby odpowiednim zaświadczeniem lekarskim, stwierdzającym czasową niezdolność do pracy, której okres jest ustalony w orzeczeniu wydanym w warunkach leczenia ambulatoryjnego. Podatniczka złożyła wprawdzie zaświadczenia lekarskie, z których wynika, iż pozostaje pod opieką neurologiczną od grudnia 1990 r. i nie kwalifikuje się do jakiejkolwiek pracy zarobkowej, jednakże zaświadczenia te /z dnia 12 czerwca 1992 r./ nie spełniają wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy /Dz.U. nr 42 poz. 337/. Na podstawie złożonych zaświadczeń organy podatkowe nie mogą stwierdzić faktycznego okresu przerwy w działalności podatniczki. Ponadto w piśmie z dnia 15 marca 1991 r. podatniczka określiła dokładnie czas zawieszenia działalności, podając jako powód tego również kłopoty osobiste. Jest mało prawdopodobne, żeby przy długotrwałych schorzeniach można było zaplanować z góry okres niezdolności do pracy z tego powodu, z dokładnością do jednego dnia. Również z pisma ZUS-u wynika, że podatniczka zgłosiła przerwę w działalności w podanym okresie i nie korzystała przez ten czas z zasiłku chorobowego. Biorąc powyższe pod uwagę, Izba Skarbowa uznała, że nie przedstawiwszy właściwych dokumentów, potwierdzających niezdolność do pracy /chorobę/, podatniczka nie uprawdopodobniła faktycznego powodu zawieszenia działalności, a ponadto wywołała uzasadnione przekonanie, że zawieszenie działalności było spowodowane jej sytuacją osobistą, a nie ciągłą niezdolnością do pracy przez okres co najmniej dwóch miesięcy.