Ustalenie ceny za centralne ogrzewanie należy do kompetencji Ministra Finansów, stosownie do przepisów ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. ocenach, a nie do kompetencji rady gminy.
oddala skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze w przedmiocie postanowienia w Uchwale Rady Gminy o pobieraniu opłat za centralne ogrzewanie według kosztów własnych.
Rada Gminy w D. uchwałą z dnia 31 stycznia 1992 r. na podstawie art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/ zatwierdziła program działań oszczędnościowych na terenie gminy, w którym w pkt 17 postanowiono o pobieraniu opłat za centralne ogrzewanie według kosztów własnych.
Wojewoda K. rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 7 marca 1992 r. na podstawie art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, stwierdził m.in. nieważność pkt 17 powyższej uchwały. Stwierdził, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach upoważnił Radę Ministrów do uchwalenia wykazów towarów i usług, za które pobiera się ceny urzędowe. Rada Ministrów skorzystała z tego upoważnienia i uchwałą Nr 95 z dnia 28 czerwca 1990 r. w sprawie określenia wykazu towarów i usług na które ustala się ceny urzędowe /M.P. nr 25 poz. 192/, wymieniła usługi w zakresie ogrzewania mieszkań energią cieplną jako usługi, na które ustala się cenę urzędową.
Wójt Gminy złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody i wniósł o stwierdzenie nieważności tego rozstrzygnięcia w części dotyczącej ustalenia odpłatności za centralne ogrzewanie w budynkach, stanowiących własność samorządową, z powodu rażącego naruszenia przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe.
Skarżący wyjaśnił, że na terenie gminy D. nie obowiązywał i nadal nie obowiązuje szczególny tryb najmu lokali mieszkalnych. Mieszkania znajdujące się w budynkach komunalnych, były i są wynajmowane na podstawie umów najmu zawieranych między urzędem Gminy a najemcą. W niektórych umowach wynajmujący zastrzegł wysokość opłaty za ogrzewanie mieszkań według kosztów własnych, wynikających z przeliczenia wartości opału i wynagrodzenia palacza oraz powierzchni mieszkania. Zgodnie z art. 15 ust. 1 prawa lokalowego, najemca oprócz czynszu najmu obowiązany jest do uiszczenia opłat za świadczenia uzyskiwane od wynajmującego, według stawek określonych w odrębnych przepisach lub w umowie najmu. Uchwała Rady Gminy, zobowiązująca Zarząd Gminy do ustalania opłat za korzystanie przez najemców z lokali ogrzewanych w systemie c.o. według rzeczywistych kosztów, jest zatem zgodna z prawem. Wskazane w rozstrzygnięciu nadzorczym akty prawne oraz decyzja Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1991 r. /Dz.Urz. MF nr 16 poz. 79/ ustalająca odpłatność za ogrzewanie mieszkań energią cieplną w wysokości 3.600 zł za 1 m2 powierzchni użytkowej dotyczą lokali w spółdzielniach mieszkaniowych, które otrzymują dotacje w wysokości stanowiącej różnicę między tą kwotą a rzeczywistymi poniesionymi kosztami, oraz mieszkań w budynkach komunalnych zajmowanych na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale.
Wojewoda K. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie stwierdzając, że żaden u organów gminy nie podjął stosownej uchwały, która stanowiłaby podstawę złożenia skargi. W piśmie z dnia 1 czerwca 1992 r. uzupełniającym odpowiedź na skargę Wojewoda K. podtrzymał nadal wniosek o odrzucenie skargi stwierdzając, że wprawdzie Zarząd Gminy w D. w drodze uchwały zobowiązał Wójta do złożenia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ale nie jest to właściwy organ. Skoro Rada Gminy podjęła zakwestionowaną uchwałę, to tylko ta Rada była uprawniona do podjęcia uchwały o zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ponadto Wojewoda K. stwierdził, że stosowna uchwała powinna zostać dołączona do skargi, a nie po terminie jej złożenia.