Uprawnienia rad gmin, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, należy interpretować w ten sposób, aby nie naruszać treści przepisu art. 217 Konstytucji RP.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy U. na uchwałę Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. z 20 czerwca 2000 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały (...) Rady Miejskiej w U. z 19 kwietnia 2000 r. w sprawie wprowadzenia zwolnień od podatku od nieruchomości i podatku od środków transportowych w 2000 roku - oddala skargę.
Uchwałą (...) z 20 czerwca 2000 r. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. stwierdziło w całości nieważność uchwały (...) Rady Miejskiej w U. z 19 kwietnia 2000 r. w sprawie wprowadzenia zwolnień od podatku od nieruchomości i podatku od środków transportowych w 2000 roku. Jako podstawę prawną wskazano art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 428 ze zm./ oraz art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./. W uzasadnieniu zaś wyjaśniono, że wskazana wyżej uchwała Rady Miejskiej w U. z 19 kwietnia 2000 r. zwolniła od podatku od nieruchomości: `nieruchomości lub ich części zajęte dla potrzeb jednostek organizacyjnych gminy oraz jednostek zabezpieczających ochronę przeciwpożarową, a także jednostek zabezpieczających bezpieczeństwo i porządek publiczny /par. 1/ oraz zwolniła od podatku od środków transportowych pojazdy i przyczepy należące do jednostek organizacyjnych gminy oraz jednostek zabezpieczających bezpieczeństwo i porządek publiczny /par. 2/.
Jakkolwiek w uchwale stwierdzono, iż zwalnia się od podatku nieruchomości i pojazdy, to jednak zwolnienie to w istocie sprowadza się do generalnego zniesienia obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości i podatku od środków transportowych w stosunku do podmiotów wskazanych w par. 1 i par. 2 uchwały, i stanowi określenie kategorii podmiotów zwolnionych od tych podatków.
Stosownie do treści art. 217 Konstytucji RP, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatku następuje w drodze ustawy. W świetle powyższego, zwolnienie od podatku od nieruchomości podmiotów określonych w par. 1 uchwały i od podatku od środków transportowych podmiotów określonych w par. 2 uchwały uznano za niedopuszczalne, bowiem określenie kategorii podmiotów zwolnionych od podatków może następować wyłącznie w drodze ustawy.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą uchwałę Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz., Zarząd Gminy i Miasta w U. zarzucił: naruszenie art. 7 ust. 2 i art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, które uprawniają rady gmin do stosowania zwolnień od podatków-także dla określonych grup podatników, na podstawie własnej oceny potrzeb wspólnoty samorządowej i na własną odpowiedzialność /art. 16 Konstytucji RP/, i wniósł o jej uchylenie.
W uzasadnieniu skargi Gmina zauważyła, że wprawdzie art. 7 ust. 2 i art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy o opłatach lokalnych stanowi "o innych zwolnieniach", to jednak skoro art. 7 ust. 1 i art. 12 ust. 1 mówią o zwolnieniu od podatku nieruchomości lub ich części zajętych na potrzeby organów i administracji samorządowej, to treść ust. 2 świadczy, że rada gminy jest również uprawniona do bliższego określenia kategorii podmiotów, których nieruchomości podlegają zwolnieniu od podatku od nieruchomości. W tej sytuacji, skoro uprawnienia rad gmin w tym zakresie zostały określone przepisami rangi ustawy, to nie można uznać, że uchwała Rady Miejskiej w U. została podjęta z naruszeniem art. 217 Konstytucji. RIO w Rz. nie wzięła pod uwagę, że ustawodawca ma prawo nijako scedować uprawnienia na radę gminy, skoro żaden przepis mu tego nie zabrania, a przepisy art. 7 ust. 2 i art. 12 ust. 4 cyt. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowią niejako pośrednie wskazanie kategorii podmiotów zwolnionych od podatków, a więc są zgodne z treścią art. 217 Konstytucji. Skarżąca Gmina powołała się na stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w wyroku z dnia 21 września 1994 r. /III ARN 44/94 - OSNAP 1994 nr 11 poz. 168/, które potwierdza jej zdaniem powyżej przedstawioną argumentację. W konkluzji strona skarżąca stwierdziła, iż RIO w Rz. wkroczyła w kompetencje Trybunału Konstytucyjnego, będącego jedynym organem uprawnionym do badania zgodności z Konstytucją aktów normatywnych. Dodała także, iż interpretacja art. 217 Konstytucji RP przyjęta przez RIO w Rz. "godzi w istotę samorządu wynikającą z art. 16 i art. 163 Konstytucji RP".