Z dniem 4 listopada 1994 r. weszła w życie ustawa z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509/.
Art. 58 tejże ustawy przewiduje, że umowy najmu dotychczasowych mieszkań zakładowych, bez względu na ich treść stają się z mocy prawa umowami zawartymi w rozumieniu ustawy na czas nieoznaczony, chyba że ich najem również po wejściu w życie ustawy będzie związany ze stosunkiem pracy.
W takim wypadku umowa staje się umową na czas oznaczony.
Przepisy tej ustawy nie zawierają odpowiednika art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, zawierają natomiast w art. 7 zapis, że małżonkowie wspólnie zajmujący lokal są z mocy prawa najemcami tego lokalu, chociażby umowa najmu została zawarta tylko przez jednego z nich.
uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.
Organ, chcąc w sytuacji zakwestionowania przez osobę, której dotyczy decyzja o wymeldowaniu przyjąć, iż nastąpiło opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, musi przed jej wydaniem ustalić czy i jakie przeszkody czyniono skarżącemu w korzystaniu z lokalu oraz że nie podejmował on żadnych środków prawnych dla ich przezwyciężenia.
Wymóg taki wynika z zasady prawdy obiektywnej wprowadzonej do postępowania administracyjnego zapisem art. 7 Kpa, oraz z przepisu art. 77 Kpa nakazującego organowi administracji publicznej zebranie w sposób wyczerpujący i rozpatrzenie całego materiału dowodowego.