1. Art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ odnosi się do dwóch sytuacji. Pierwszą z nich jest ta, w której podatnik wykorzystując swój związek gospodarczy z osobą, której przysługują szczególne ulgi w podatku dochodowym, przerzuca całość lub część swoich dochodów na osobę korzystającą z ulgi i wskutek tego nie wykazuje dochodu w takiej wysokości, jakiego należałoby oczekiwać, gdyby ten związek nie istniał. Druga sytuacja dotyczy podatników wykonujących świadczenie dla innego podatnika na warunkach rażąco korzystniejszych, odbiegających od stosowanych ogólnie norm w czasie i miejscu wykonywania świadczenia, przerzucając w ten sposób całość lub część swego dochodu na innego podatnika. W sytuacji pierwszej zbędne jest udowadnianie, że świadczenia między podatnikami odbiegały od innych świadczeń tego samego rodzaju, wykonywanych w tym samym miejscu i czasie.
2. Ciężar dowodu wykazania wszelkich przesłanek z art. 11 ustawy, a także zachodzących między nimi zależności przyczynowo-skutkowych spoczywa na organie podatkowym.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 16 i art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd administracyjny kontroluje zaskarżone decyzje administracyjne w zakresie ich legalności, rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa i do tych jedynie kwestii ograniczają się rozważania sądu w sprawie objętej skargą.
Skarga zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja w części narusza prawo. Art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ stanowi, że jeżeli podatnik pozostający w związku gospodarczym z osobą mającą siedzibę za granicą tak układa bieg swoich interesów, że nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody mniejsze od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymieniony związek nie istniał, wówczas dochód danego podatnika ustala się bez uwzględnienia obciążeń szczególnych, wynikających z powyższego związku. W świetle ust. 2 tego artykułu przepis ten stosuje się odpowiednio, gdy podatnik wykorzystujący swój związek gospodarczy z osobą, której przysługują szczególne ulgi w podatku dochodowym albo też wykonując świadczenie dla innego podatnika na warunkach rażąco korzystniejszych i odbiegających od ogólnie stosowanych norm w czasie i miejscu wykonywania świadczenia, przerzuca całość lub część swego dochodu na osobę korzystającą z ulg bądź innego podatnika i wskutek tego nie wykazuje dochodu w takiej wysokości, jakiej należałoby oczekiwać gdyby wymieniony związek nie istniał lub gdyby wymienione świadczenie nie zostało wykonane.
Wykładnia gramatyczna tego artykułu prowadzi do wniosku, że przepis ten odnosi się do dwóch sytuacji. Pierwszą z nich jest sytuacja, w której podatnik wykorzystując swój związek gospodarczy z osobą, której przysługują szczególne ulgi w podatku dochodowym przerzuca całość lub część swoich dochodów na osobę korzystającą z ulgi i wskutek tego nie wykazuje dochodu w takiej wysokości jakiego należałoby oczekiwać gdyby ten związek nie istniał. Druga zaś sytuacja dotyczy podatników wykonujących świadczenie dla innego podatnika na warunkach rażąco korzystniejszych odbiegających od stosowanych ogólnie norm w czasie i miejscu wykonywania świadczenia, przerzucając w ten sposób całość lub część swego dochodu na innego podatnika. W przedmiotowej sprawie spornym między stronami jest wyłączenie na podstawie art. 11 ust. 1 i 2 cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z kosztów uzyskania przychodu kwoty 4.066.317.900 PLZ wynikającej z faktur wystawionych przez korporację V. BIS Spółka z o.o. w R. za usługi świadczone przez tę Spółkę na rzecz podatnika w oparciu o umowę z dnia 2 kwietnia 1994 r. o generalną dystrybucję wyrobów oraz o umowę zlecenia z dnia 1 sierpnia 1994 r. oraz kwoty 1.647.528.600 PLZ stanowiącej czynsz leasingu na podstawie umowy 1510/94 zawartej z Funduszem Leasingowym w W. a także kwota 551.057.598 PLZ stanowiąca czynsz inicjalny z ww. umowy leasingu. Nadto kwestią sporną między stronami jest nieuznanie przez orzekające w sprawie organy, jako kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych przez podatnika na wynagrodzenie trenera drużyny sportowej oraz wydatków na zakupienie odzieży osobistej dla pracowników. Argumentując wyłączenie z kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwoty 4.066.317.900 PLZ, orzekające w sprawie organy podniosły, że postanowieniem z dnia 10 października 1989 r. Sąd Rejonowy - Wydział Gospodarczy dokonał wpisu do rejestru handlowego Przedsiębiorstwa Produkcyjnego V. Spółka z o.o. w R., w której udziały objęli Astrid P. - 89, Zbigniew W. - 90 oraz Waldemar L. - 1 udział. Z dniem 15 lutego 1990 r. skarżący uzyskał zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych na okres trzech lat, kończący się w lutym 1993 r. W dniu 26 listopada 1991 r. wpisano do rejestru handlowego Korporacje V. BIS Spółka z o.o. w R., w której udziały objęli Siegfried P. - 111 i Zbigniew W. - 111 udziałów. Ta ostatnia Spółka również została zwolniona od podatku dochodowego na okres lat trzech /od wystawienia pierwszej faktury/ od 5 kwietnia 1993 r. Nadto zarachowanie w koszty uzyskania przychodów skarżącego należności dla Korporacji V. BIS nie powodowało ich uiszczenia, czego dowodem są zapisy dokonane przez podatnika na kontach rozrachunkowych na dzień 31 grudnia 1994 r. ujawniające saldo w wysokości 4.960.907.868 PLZ stanowiące wysokość zobowiązań skarżącego w stosunku do Korporacji V. BIS.