Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA /del./ Ryszard Bryk Sędziowie WSA Krystyna Józefczyk AWSA Ewa Wojtyna /spr./ Protokolant: ref. st. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 08 stycznia 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi R. J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2002 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę
Decyzją z dnia [...] listopada 2002 roku sygn. [...] Burmistrz Gminy i Miasta [...] po rozpatrzeniu wniosku E. J. z dnia 9 pażdziernika 2002 roku, orzekł o wymeldowaniu R. J. z budynku mieszkalnego nr [...] w miejscowości G.
Jako podstawę prawną decyzji podał art. 15 ust. 2 z dnia 10 kwietnia 1974 roku o ewidencji i dowodach osobistych / Dz. U. z 2001 roku nr 87 poz. 960, nr 110 poz. 1189 z póz. zm. / oraz art. 104 k.p.a.
W uzasadnieniu decyzji wskazał, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974 roku o ewidencji ludności i dowodach osobistych.. Z uwagi na to, że w dacie wydania decyzji obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 roku, który wszedł w życie z dniem 19 czerwca 2002 roku stwierdzający niezgodność art. 9 ust. 2 cyt.ustawy z Konstytucją, organ meldunkowy badał jedynie kwestię opuszczenia lokalu w trybie art. 15 ust 2 cyt. ustawy i uznał, że stan faktyczny w przedmiotowej sprawie wypełnia przesłankę z pierwszego stanu faktycznego, jaki ten przepis wymienia, kiedy osoba opuściła miejsce pobytu bez uprzedniego wymeldowania.
Od powyższej decyzji odwołał się R. J. Uzasadniając odwołanie przyznał, że nie zamieszkuje pod adresem stałego zameldowania, wskazanym wyżej, ale stało się tak z przyczyn od niego niezależnych, bowiem został stamtąd wyrzucony przez żonę - wnioskodawczynię E. J. i jej matkę. W odwołaniu wskazał na zaogniony konflikt rodzinny i na fakt znęcania się nad nim - moralnego, psychicznego i fizycznego przez żonę. Przyznał też, że czasowo przebywa w miejscowości M., a z domu w G. zabrał jedynie część swoich osobistych rzeczy. Dodał, że żona bezpodstawnie składa przeciwko niemu oskarżenia do Policji i do Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych , gromadząc w ten sposób dowody przeciwko niemu.
Decyzją z dnia [...] grudnia 2002 roku Nr [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania R. J. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Decyzję oparł na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 k.p.a. / Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 / w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1874 o ewidencji ludności i dowodach osobistych / Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960 /.
W uzasadnieniu decyzji podkreślil, że rozpatrywał odwołanie pod kątem spełnienia przesłanek określonych w art. 15 ust. 2 cyt. wyżej ustawy o ewidencji ludności.
Wojewoda w uzasadnieniu swojej decyzji powołał się na pogląd wyrażony przez NSA Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie w wyroku z dnia 13 pażdziernika 2000 roku w sprawie S.A./Rz 81/99, że za równoznaczną z opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy należy uznać nie tylko dobrowolną zmianę miejsca pobytu, ale także sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana została przez najemcę / dysponenta lokalu / usunięta z lokalu i do niego niedopuszczona , a nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu.
W świetle tego orzeczenia Organ II instancji stanął na stanowisku, że jeżeli nawet wyprowadzenie się R. J. nastąpiło pod presją żony, to jednak opuszczenie lokalu było wyrazem świadomie podjętej decyzji. Zamiar jego powrotu nie może być zrealizowany, bowiem E. J., właścicielka mieszkania, nie wyraża na to zgody a nadto do protokołu przesłuchania strony, w dniu 21.10.2002 roku oświadczyła, że zamierza wystąpić do sądu o rozwód małżeństwa z R. J.