Na decyzję tą skargę wniosła L. E. zarzucając, że organy pominęły dwóch współwłaścicieli nieruchomości, a to E. K. i B. G. co wynika z Ksiąg wieczystych. Zakwestionowała także stanowisko organów, jakoby budynek został podzielony fizycznie i wobec tego nie można mówić "o części wydzielonej", jak to czynią organy. Wskazując następnie na zapisy planu wywodziła że decyzja nakazująca przeprowadzenie remontu jest krzywdząca tym bardziej, że została pozbawiona możliwości korzystania z budynku przez pozostałych współwłaścicieli. Końcowo wskazując na stan zdrowia i sytuację materialną domagała się "rozpatrzenia swoich racji w oparciu o załączone dokumenty".
Odpowiadając na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzory Budowlanego w R. wniósł o jej oddalenie podkreślając, że obowiązek utrzymania obiektu spoczywa na właścicielu lub zarządcy. W konkretnym przypadku część budynku zlokalizowana jest na działce nr 303 i ta właśnie część wymaga naprawy. Nałożony obowiązek nie stanowi nakazu wykonania remontu budynku, lecz jest nakazem wykonania zabezpieczeń umożliwiających dalsze użytkowanie sąsiedniej części obiektu. Natomiast odstąpienie od nakazu możliwe byłoby po podjęciu przez wszystkich współwłaścicieli decyzji o rozbiórce domu lub zaprzestaniu jego użytkowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
skarga jest uzasadniona
W niniejszej sprawie skarga została złożona do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004r., dlatego też na mocy art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271, ze zm.) podlega rozpatrzeniu przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny na podstawie przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stosownie do przepisu art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwaną dalej P.p.s.a. ), Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast kryterium kontroli jest zgodność zaskarżonego aktu - w tym przypadku decyzji administracyjnej - z prawem. W myśl art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla ją w całości lub w części, jeśli stwierdzi: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, względnie inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Materialnoprawną podstawę zaskarżanej decyzji stanowi art.66 ustawy z dnia 7.07.1994r. Prawo budowlane, w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją, która weszła w życie z dniem 11.07.2003r. i obowiązywała w dacie orzekania przez organ odwoławczy. Wynika to z art. 7 ust 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy -Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 80, poz.718) który to przepis stanowi, że do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy dotychczasowe (...). I tak, w myśl art. 66 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do 10.07.2003r. "w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany: 1) jest w nieodpowiednim stanie technicznym albo 2) powoduje swym wyglądem oszpecenie otoczenia albo 3) jest użytkowany niezgodnie z przeznaczeniem bądź w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, środowisku lub bezpieczeństwu mienia - właściwy organ wydaje decyzję nakazującą usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości". Wskazany przepis pozostaje w bezpośrednim związku z art.61 ustawy, gdzie obowiązek utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym i estetycznym obciąża właściciela lub zarządcę obiektu; w wypadku współwłasności, obowiązek spoczywa na wszystkich współwłaścicielach (zob. wyrok NSA z dnia 14 maja 1996 r. sygn. SA/Wr 2096/95, Prokuratura i Prawo - dodatek 1997/6 poz. 45). Wobec tego decyzja mająca swe oparcie w art.66 Prawa budowlanego - w przypadku współwłasności - musi być skierowana do wszystkich współwłaścicieli. Oznacza to, że obowiązek w takim przypadku może być nałożony na wszystkich współwłaścicieli łącznie względnie na zarządcę, natomiast nie można nim obciążyć tylko jednego ze współwłaścicieli nawet wówczas, gdyby tylko on ponosił winę za zaistniały stan rzeczy (tak NSA w wyroku z dnia 5 czerwca 2002r. sygn. SA/Rz 77/2002 - nie publ.).
Przenosząc przestawiony stan prawny na występujący w sprawie stan faktyczny stwierdzić należy, że o ile stan techniczny budynku uzasadniał podjęcie działań przez nadzór budowlany, o tyle nałożenie obowiązku nie wyczerpuje kręgu współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości. Wynika to z wypisu z księgi wieczystej Nr 17093 prowadzonej przez Sąd Rejonowy [...].
Wobec tego - skoro dokumenty dotyczące stanu prawnego nieruchomości nie potwierdzają stanowiska organów odnośnie do kręgu osób (współwłaścicieli) budynku objętego nakazem z art.66 Prawa budowlanego - Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku, w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c P.p.s.a. Orzeczenie zamieszczone w punkcie II wyroku uzasadnia art. 152 ustawy. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art.200 § 1 P.p.s.a.