Jednorazowa zapomoga pieniężna przysługuje jedynie w przypadku zalania mieszkania i w związku z tym poniesienia strat w gospodarstwie domowym /art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. - Dz.U. nr 80 poz. 491/.
oddala skargę w przedmiocie odmowy przyznania zapomogi pieniężnej w kwocie 3.000 zł.
Decyzją z dnia 9 października 1997 r. (...) Wojewoda T., po rozpoznaniu odwołania Czesławy T., utrzymał w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w P. z dnia 27 sierpnia 1997 r. (...) w przedmiocie odmowy przyznania zapomogi pieniężnej w wysokości 3.000 zł.
W uzasadnieniu decyzji orzekający w sprawie organ podniósł, że w wyniku wizji lokalnej przeprowadzonej przez Komisję w skład której wchodzi upoważniony przedstawiciel Rady Gminy stwierdzono, że w wyniku powodzi mieszkanie Czesławy T. nie zostało zalane. Rozpoznając odwołanie organ oparł się na dokumentacji przedłożonej do sprawy a podstawą określenia szkód powodziowych w mieszkaniach stanowiła ustawa z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych, rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi /Dz.U. nr 80 poz. 491/.
Na decyzję tę Czesława T. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego podnosząc krzywdzący i tendencyjny charakter decyzji. W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że dom jej w wyniku powodzi został zalany czego ślady do chwili obecnej są widoczne. Nie jest prawdą, że zalaniu ulęgła jedynie kotłownia C.O. i hydrofor albowiem dom nie jest podpiwniczony, wszystkie pomieszczenia znajdują się na jednym poziomie i zalaniu uległo mieszkanie i ślady zalania utrzymują się do chwili obecnej. Ponownej komisji w tej sprawie nie było. Zdaniem skarżącej zapomogi otrzymały osoby bogate, których domy znajdują się wyżej co w jej odczuciu nie jest sprawiedliwe.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda T. wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoją argumentację zawartą w decyzji nadto naprowadzając, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi oraz obowiązującą interpretacją MPiPS w Warszawie zapomoga przysługuje za zalane mieszkanie, w którym prowadzone jest stale gospodarstwo domowe, nie zaś za pomieszczenia przynależne.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 16 i art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd administracyjny kontroluje zaskarżone decyzje administracyjne w zakresie ich legalności, rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa i do tych jedynie kwestii ograniczają się rozważania sądu w sprawie objętej skargą.
Skarga nie podlega uwzględnieniu albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.
Art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491/ stanowi, że osobom, które na wskutek powodzi poniosły straty w gospodarstwie domowym w wyniku zalania mieszkania, przysługuje jednorazowa zapomoga pieniężna. Ustęp 2 tego artykułu określa wysokość zapomogi na kwotę 3.000 zł na gospodarstwo domowe.
Gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że jednorazowa zapomoga pieniężna przysługuje jedynie w przypadku zalania mieszkania i w związku z tym poniesienia strat w gospodarstwie domowym. Istotną zatem sprawą jest ustalenie w toku postępowania obiektów które uległy zalaniu. W przedmiotowej sprawie, organ I instancji odmawiającej skarżącej przyznania jednorazowej zapomogi pieniężnej, o której mowa w art. 1 cyt. wyżej ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. oparł swoje rozstrzygnięcie o wizję lokalną przeprowadzoną w dniu 23 sierpnia 1997 r. Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. w skład komisji dokonującej wizji lokalnej wchodził upoważniony przedstawiciel rady gminy w oparciu o Uchwałę Nr XXX/251/97 z dnia 23 lipca 1997 r. Z protokółu wizji lokalnej wynika, że w budynku Czesławy T. woda była jedynie w kotłowni. Wobec twierdzenia skarżącej, w czasie wizji lokalnej że jest tam wilgoć, komisja ustaliła, że brak jest wypaczeń w podłodze, zaś w pokoju i kuchni są pęknięcia nieliczne na ścianie. W odwołaniu złożonym od decyzji I instancji, skarżąca podniosła, że w wyniku powodzi zalaniu uległa kotłownia z piecem C.O. hydrofor z silnikiem i pompą. W ganku i przedpokoju gdzie była woda zniszczeniu uległa wykładzina a na wskutek licznych pęknięć odpada tynk.
Wojewoda T., utrzymując w mocy decyzję I instancji oparł się na ustaleniach organu I instancji w świetle których mieszkanie skarżącej nie uległo zalaniu a więc zasadnym jest odmowa przyznania zapomogi o której mowa w art. 1 cyt. wyżej ustawy.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżąca nie zarzuciła niezgodności z prawem wydanej decyzji jedynie podniosła jej krzywdzący, tendencyjny i niesprawiedliwy charakter, swoją trudną sytuację materialną, jak również podała nazwiska osób które otrzymały jednorazową zapomogę. W świetle powyższego, skoro ani zaskarżona decyzja, ani też przeprowadzone w sprawie postępowanie nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skarga w oparciu o art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ podlega oddaleniu.