Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Piórkowska (spr.) Sędziowie NSA Bożena Wieczorska AWSA Małgorzata Niedobylska Protokolant ref.staż. T. Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 12 paździrnika2004 r. na rozprawie - sprawy ze skargi "A" Spółki z o.o. w R. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] czerwca 2002r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania I. uchyla zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Celnej II. określa, że powyższe postanowienie nie może być wykonane do chwili uprawomocnienia się wyroku, III. zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz skarżącej Spółki z o.o. "A" kwotę 10 złotych (słownie: dziesięć) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
SA/Rz 1773/02
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2002r. Nr [...] Dyrektor Izby Celnej, działając na podstawie art. 134 kpa, stwierdził, że odwołanie Spółki z o.o. A. od decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w P. z dnia [...] marca 2002r. Nr [...] zostało wniesione z uchybieniem terminu.
W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że decyzja Dyrektora Urzędu Celnego z dnia [...] marca 2002r Nr [...] w przedmiocie obciążenia karą pieniężną A. Spółka z o.o. została prawidłowo doręczona upoważnionemu przedstawicielowi osoby wykonującej transport w dniu 5 marca 2002r. Odwołanie od tej decyzji zostało złożone w dniu 28 marca 2002r., czyli zostało wniesione z uchybieniem terminu.
Na postanowienie to A. Spółka z o.o. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu skarżąca naprowadziła, że stosownie do treści art. 39 kpa, organ administracji doręcza pisma za pokwitowaniem przez pocztę, przez swoich pracowników lub przez inne osoby, a pisma te doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela - temu przedstawicielowi, co wynika z treści art. 40 § l kpa. Urząd celny doręczył decyzję kierowcy który nie jest przedstawicielem osoby prawnej, a tym samym nie jest upoważniony do odbioru korespondencji z konsekwencjami prawnymi wynikającymi z ustalonych prawem terminów. Nadto w ocenie skarżącej organ nie wypełnił warunku określonego w art. 39 kpa.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w postanowieniu dodatkowo naprowadzając, że przewóz towarów odbywał się na podstawie Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów z dnia 19 maja 1956r., a która to Konwencja została ratyfikowana przez Polskę w dniu 27 kwietnia 1962r. przepis art. 3 Konwencji stanowi, że przewoźnik odpowiada jak za swoje czynności i zaniedbania swoich pracowników i wszystkich innych osób do których usług odwołuje się w celu wykonania przewozu, kiedy ci pracownicy lub te osoby działają w wykonaniu swoich funkcji.
W przedmiotowej sprawi`e przewoźnikiem była A. Spółka z o.o., którą przed organami celnymi reprezentował pracownik dokonujący przewozu towaru i dysponował tym towarem oraz niezbędnymi dokumentami. Był więc osobą uprawnioną do dokonywania wszelkich czynności związanych z towarem, w tym do odbioru skierowanych do strony pism.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;
Na podstawie art. 97 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sadów administracyjnych i ustawę -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz.1271 ze zm./ sprawa podlega rozpoznaniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie przy zastosowaniu przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270/.
Stosownie do treści art. l § l i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. Nr 153, poz. 1269/ sąd administracyjny kontroluje zaskarżone decyzje administracyjne w zakresie ich legalności, rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, zaś na podstawie art. 134 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270/ nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skarga podlega uwzględnieniu.
Jak to wynika z treści art. 54 kpa jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Oznacza to, że doręczenia dla Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jaką jest skarżąca, a która stanowi jednostkę organizacyjną w rozumieniu art. 54 kpa, winne być dokonywane w jej siedzibie do rąk osób uprawnionych do odbioru pism.
W rozpoznawanej sprawie decyzja Dyrektora Urzędu Celnego z dnia [...] marca 2002r. [...] obciążająca skarżącą karą pieniężną została doręczona kierowcy w M., a więc poza siedzibą jednostki organizacyjnej o której mowa w art. 45 kpa. Wadliwości takiego doręczenia nie zmienia spór między stronami czy kierowca był uprawniony do odbioru korespondencji jako przedstawiciel skarżącej gdyż tę kwestię reguluje przepis art. 30 § 3 kpa stanowiąc, że strony nie będące osobami fizycznymi działają przez swych przedstawicieli ustawowych lub statutowych.
Wskazać również należy, że pełnomocnictwa nie można domniemywać, winno spełniać określone wymogi formalne w przedmiocie zakresu jakiego dotyczy, jak również winno być ustanowione przez osoby uprawnione do składania oświadczeń woli w imieniu jednostki organizacyjnej.
Z przyczyn wyżej podniesionych Sąd działając na podstawie art. 132, art. 142 § l, art. 145 § l pkt l lita, art. 152, art. 200, art.211 i art. 212 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270/ orzekł jak w sentencji.